آیا 16 هفته تمرین تعادلی پیش‌رونده سن‌محور بر توانایی تعادلی کشتی‌گیران نابالغ پسر تأثیر دارد؟

Introduction
Wrestlers should effectively control their static and dynamic balance. Wrestling techniques primarily rely on continuous movements, pushes, and pulls to maintain own balance and disrupt the balance of opponent. During a wrestling match, each wrestler can change unstable positions to gain points by stimulation of muscle, joint and skin mechanoreceptors. Therefore, the role of balance and balance exercises in wrestling has always received attention from scholars and coaches. Given the importance of balance in the proper execution of wrestling techniques, no study was found on the effects of balance exercises on wrestlers during the growth period. To achieve optimal results regarding the effects of balance exercises in athletes during the growth period, it is necessary to consider the incomplete development of the systems involved in balance and to assess the athletes using the tests specific to the sport. 
Generally, previous studies have used common balance tests. However, using a functional test tailored to wrestling may provide the results closer to the nature of wrestling. Therefore, this study aimed to investigate the effects of age-specific balance exercises and performing a functional test tailored to wrestling on the balance of prepubescent male wrestlers. 

Materials and Methods
This is a quasi-experimental study. Participants were 10 male non-wrestlers and 18 male wrestlers with at least two years of experience aged 12-16 years from Juybar Wrestling School in Mazandaran, Iran. Subjects were matched for age, maturity status and history of exercise. The maturity status was assessed using the Tanner scale and examination by a male nurse. The entry criterion was being at the third or fifth stage of Tanner. In the wrestling group, there were 8 wrestlers aged 12–13 years (Tanner stage 3) and 10 wrestlers aged 14–15 years (Tanner stage 4). The reason for dividing the wrestlers into two groups was the ability to apply modified balance exercises (with the same pattern) on the 12–13-year-old wrestlers. 
The participants performed balance exercises for 16 weeks, 3 sessions a week, each for 45 minutes. The balance exercises were performed after the wrestling technique review class and there was a 15-minute rest for the wrestlers. The exercise program changed every week in terms of exercise intensity and type of movements. A foot scan plate was used to measure balance. The balance parameters (displacement and surface area of the center of pressure [COP]) were measured during a guard position immediately after perturbation. After warm-up (10-min general exercises and 10-min specific exercises), participants were asked to perform the balance test for 10 seconds. The assessment was done at three rounds with a 45-min interval. The perturbation protocol consisted of 25–30 seconds of movements with intensity and wrestling pattern in 3 stations: Moving-jumping movements using an agility ladder, tumbling, and spinning around a medicine ball.
Descriptive statistics such as mean and standard deviation were used to describe the data. The Kolmogorov-Smirnov test was used to examine the normality of data distribution. The independent t-test was used to examine the statistical difference between the two groups. Statistical calculations were performed in SPSS software, version 27. The significance level was set at 0.05. 

Results
Results of the independent t-test showed that age-specific balance exercises led to a significant improvement in the balance of prepubescent wrestlers. The changes in surface area for the COP showed a significant improvement in the wrestling group compared to the non-wrestling group (17.60 vs 9.06 cm) (P<0.001), while the distance of the COP displacement did not show a significant difference between the two groups (P=0.13).

Conclusion
The results of this study demonstrated that a 16-week age-specific balance exercise program can significantly improve the area of COP displacement in prepubescent male wrestlers. The balance exercises aim at engaging the visual, vestibular, and somatosensory systems and using strategies according to the principle of progressive overload and respecting the age range. When prepubescent wrestlers perform these progressive age-specific balance exercises regularly, they will show greater improvement in balance and will be more successful in performing wrestling techniques. The designed balance test tailored to the sport of wrestling is able to report significant progress.

Ethical Considerations
Compliance with ethical guidelines
Ethical approval was obtained from the Research Ethics Committee of the University of Mazandaran (Code: IR.UMZ.REC.1402.030). All ethical principles such as the informed consent of the participants, the confidentiality of their information, and their right to leave the study, were considered. 

Funding
This study was extracted from the PhD thesis of Forogh Neyestani, approved by the University of Mazandaran.

Authors' contributions
All authors contributed equally to the conception and design of the study, data collection and analysis, interpretation of the results, and drafting of the manuscript. Each author approved the final version of the manuscript for submission.

Conflict of interest
The authors declared no conflict of interest.

Acknowledgments
The authors would like to thank the participants, Saeid Neyestani (A wresting coach in Juybar County) and the Deputy for Research of the University of Mazandaranfor their cooperation and support.

مقدمه و اهداف
کشتی‌گیران باید وضعیت ایستا و پویای خود را به‌طور مؤثر کنترل کنند. تکنیک‌های کشتی، عمدتاً مبتنی بر جابه‌جایی‌ها، فشارها و کشش‌های مداوم است و هدف آن‌ها به‌طور‌کلی حفظ تعادل خود و برهم زدن تعادل حریف است. هر کشتی‌گیر در طول مبارزه کشتی‌ می‌تواند با استفاده از تحریک گیرنده‌های مکانیکی عضلانی، مفصلی و پوستی، موقعیت‌های ناپایدار را برای کسب امتیاز تغییر دهد [1]. بنابراین نقش تعادل و تمرین تعادلی همواره مورد توجه محققین و مربیان کشتی بوده است [2]. عملکرد تعادلی افراد با سن، جنس، ساختار تن‌سنجی، سطح اتکا، سطح فعالیت ورزشی، تون عضلانی، قدرت عضلانی و میزان خستگی مرتبط است [3]. تعادل در طی دوران رشد توسعه می‌یابد [4]، ولی در‌زمینه اثرگذاری تمرین و تمرین تعادلی بر عملکرد ورزشکاران نابالغ شواهد متناقضی وجود دارد [5]. مطالعات متعدد اثر تمرین تعادل را در رشته‌های فوتبال[6]، والیبال [7]، بسکتبال [8] و نیز در تمرین‌های مدرسه ورزش [9] بر نوجوانان مورد مطالعه قرار دادند. این مطالعات با سنجش تعادل ایستا و پویا با وجود مشاهده بهبود تعادل، درمورد اثرگذاری این نوع تمرین نتایج متناقضی را گزارش کردند [10]. در بررسی والچلی کلر و همکاران اثر سازگاری 5 هفته تمرین تعادلی سن‌محور در گروه‌های سنی مختلف (6 تا 7، 11 تا 12 و 14 تا 15 سال)، هیچ ارتباطی بین تعادل ایستا و سن مشاهده نشد؛ هرچند تمرینات تعادلی در ارتقای تعادل پویا در تمامی گروه‌های سنی (کمترین پیشرفت در کودکان) مؤثر بود [11]. در همین راستا پائو و همکاران بعد از 6 هفته تمرین تعادل در والیبالیست‌های نابالغ تغییر قابل‌توجهی را در تعادل اندام غالب مشاهده نکردند[12]. 
مطالعات مروری پیشین حاکی از این است که تعادل تحت تأثیر تمرین تعادلی [13] و غیرتعادلی [14] (فعال در رشته‌های مختلف ورزشی) در افراد بالغ بهبود می‌یابد. این در حالی است که در‌زمینه بهبود تعادل تحت تأثیر تمرین در دوران قبل از بلوغ شواهد متناقضی گزارش شده است. در بخش مقایسه سطح تعادل در آزمودنی‌های نابالغ، برخی مطالعات بهبود و برخی عدم تغییر در رشته‌های مختلف ورزشی نسبت به گروه غیرفعال را گزارش کرده‌اند [15، 11]. در برخی مطالعات دیگر پیشرفت [15] و عدم پیشرفت [6، 17] تعادل را تحت تأثیر تمرین تعادلی در ورزشکاران رشته‌های مختلف ورزشی بیان کرده‌اند. مطالعات پیشین از این نتیجه حمایت می‌کند که سیستم‌های مرتبط با تعادل پیش از بلوغ به تکامل نرسیده به همین علت این نتایج متناقض در تغییر سطح تعادل پیرو تمرین دیده می‌شود [21-18]. 
حفظ تعادل اهمیت زیادی در اجرای مناسب فنون کشتی دارد. از سوی دیگر سن شروع آموزش کشتی بین 12 تا 13سالگی پیشنهاد شده است [19]. با‌این‌همه مطالعه‌ای در‌زمینه اثر تمرینات تعادلی بر کشتی‌گیران در دوران رشد یافت نشد. به نظر می‌رسد برای حصول نتایج مناسب در‌زمینه اثر تمرینات تعادلی در ورزشکاران در دوره رشد، توجه به عدم تکامل سیستم‌های درگیر در تعادل و ارزیابی ورزشکاران از‌طریق آزمون‌هایی با ویژگی رشته ورزشی ضروری است. به‌طور‌کلی در پژوهش‌های پیشین از آزمون‌های رایج تعادل (ایستادن در حالت دوپا یا تک‌پا، روی سطوح پایدار یا ناپایدار و با چشم‌های باز یا بسته) [3] استفاده شده است. در‌حالی‌که احتمالاً استفاده از آزمون عملکردی معادل کشتی نتیجه را به ماهیت کشتی نزدیک‌تر خواهد کرد. بنابراین در این پژوهش سعی شد با طراحی تمرینات تعادلی سن‌محور و اجرای آزمون عملکردی معادل رشته کشتی اثر تمرینات تعادلی در دوران رشد بر کشتی‌گیران بررسی شود. فرضیه پژوهش حاضر این بود که تمرینات تعادلی پیش‌رونده سن‌محور می‌تواند به بهبود تعادل کشتی‌گیران در دوره رشد منجر شود. 

مواد و روش‌ها
این مطالعه از نوع نیمه‌تجربی بود که توسط کمیته اخلاق دانشگاه مازندران مورد تأیید قرار گرفت و در مرکز تندرستی دانشگاه مازندران اجرا شد. برای انتخاب آزمودنی‌های نابالغ، از افراد کشتی‌گیر و غیرکشتی‌گیر (گروه کنترل در رشته ورزشی خاصی شرکت نکردند.) شهرستان جویبار دعوت شد. در این پژوهش به این دلیل که سؤال پژوهش میزان تغییر عملکرد تعادلی کشتی‌گیران نابالغ طی 4 ماه بود، کنترل مرحله بلوغ جنسی ضرورت داشت. بنابراین آزمودنی‌ها در وضعیت بلوغ تانر مشابه انتخاب شدند و در پایان 4 ماه هم در همان مرحله بودند. افرادی که در ابتدا و بعد از 4 ماه در وضعیت یکسان بلوغ نبودند، از گروه خارج شدند.

جامعه و نمونه آماری
پژوهش حاضر به‌صورت میدانی و آزمایشگاهی انجام شد.  نمونه آماری پژوهش از 10 نفر آزمودنی‌ غیرکشتی‌گیر و 18 نفر کشتی‌گیر با حداقل 2 سال سابقه (تمرین سنتی کشتی) در محدوده سنی 12 تا 16 سال تشکیل شد (جدول شماره 1).

نوجوانی توسط سازمان بهداشت جهانی به‌عنوان دهه دوم زندگی (10 تا 19 سالگی) تعریف شده است [22]. آزمودنی‌ها از بین کشتی‌گیران باشگاه کشتی و مدرسه جویبار با‌توجه‌به سن، وضعیت بالیدگی و سابقه تمرینی همگن شدند. حجم نمونه براساس نرم‌افزار جی‌پاور برابر با 13 نفر برای هر گروه محاسبه شد. به دلیل در دسترس بودن کشتی‌گیران نابالغ از تعداد بیشتر کشتی‌گیر (همگن با مقیاس تانر) دعوت به همکاری شد. در طول پژوهش از تعداد آزمودنی‌ها به دلیل امتحان و بیماری کاسته شد. در‌نهایت 8 کشتی‌گیر 12 تا 13 ساله (مرحله 3 تانر) و 10 کشتی‌گیر 14 تا 15 سال (مرحله تانر 4) و 10 غیرکشتی‌گیر در مطالعه حضور داشتند. دلیل تقسیم کشتی‌گیران به 2 گروه، اعمال تمرینات تعادلی تعدیل‌شده (ولی با الگوی مشابه) به گروه 12 تا 13 ساله بود. بررسی وضعیت بالیدگی با استفاده از مقیاس تانر و معاینه پرستار انجام شد. ملاک ورود به پژوهش مرحله سوم تا ابتدای مرحله پنجم تانر بود [12]. آزمودنی‌ها به‌طور هدفمند و غیر‌تصادفی با‌توجه‌به شرایط پژوهش انتخاب شدند. گروه غیرکشتی‌گیر (غیر‌فعال) به‌منظور کنترل اثر بلوغ مورد استفاده قرار گرفت. گروه کشتی‌گیر از افرادی انتخاب شدند که در حین کلاس فعال و مشتاق‌تر فنون کشتی را اجرا می‌کردند. کشتی‌گیران 48 ساعت قبل و پس از پایان دوره برنامه تمرین تعادل 16 هفته‌ای منظم در آزمون‌های ارزیابی ویژگی‌های آنتروپومتریک و تعادل شرکت کردند. هم‌زمان با کشتی‌گیران، از گروه کنترل نیز آزمون گرفته شد. قبل از اجرای آزمون‌ها، با دعوت از والدین و در حضور آزمودنی‌ها مراحل اجرای آزمون روش اجرا و چگونگی ارزیابی و اجرای پژوهش به‌طور کامل توضیح داده شد و رضایت‌نامه کتبی از والدین اخذ شد. برای آشنایی آزمودنی‌ها با نحوه اجرای آزمون، دستورالعمل اجرایی آزمون و چگونگی انجام آن در اختیار آزمودنی‌ها قرار گرفت و آزمودنی‌ها با اجرای آزمایشی آزمون‌ها آگاهی لازم را از مراحل و جزئیات آزمون پژوهش کسب کردند. 

برنامه تمرینی
تمرین تعادل با‌توجه‌به سن طراحی شد. آزمودنی‌ها به مدت 16 هفته، 3 جلسه در هفته، هر جلسه به مدت 45 دقیقه به تمرین تعادل ‌پرداختند. تمرین تعادل بعد از کلاس مرور فن کشتی و استراحت 15 دقیقه‌ای کشتی‌گیران اجرا شد. در هر هفته (هر 3 جلسه) از 1 برنامه تمرینی استفاده شد و برنامه تمرینی (شدت و بار تمرینی و نوع حرکات) هر هفته تغییر یافت (تصویر شماره 1).

ابزار‌های تمرینات تعادلی پژوهش حاضر دیسک تعادل، بوسوبال، توپ طبی و برد تعادل یا صفحه تعادل، چوب موازنه، فوم رولر و توپ مدیسنبال بودند. تمرینات از حرکات ساده، مانند ایستادن تک پا و راه رفتن در مسیر یک خط تا استفاده از ابزارهای تعادلی با چشمان باز و بسته را شامل می‌شد [11، 23]. با‌توجه‌به اینکه آزمودنی‌هایی که در محدوده سنی 12 تا 16 سال بودند در پژوهش شرکت کردند، در زمان اجرای تمرین برای کشتی‌گیران نوجوان 12 تا 13 سال (مرحله 3 تانر) تمرین تعادلی تعدیل‌شده‌تر نسبت به کشتی‌گیران 14تا 15 سال (مرحله تانر 4)، ولی مشابه الگوی هم، در نظر گرفته شد [11] (جدول شماره 1).

آزمون تعادل
 جهت اندازه‌گیری تعادل از فوت اسکن پلیت (RSScan International) ساخت کشور بلژیک، با ابعاد 40× 100 سانتى‌متر با تعداد 8192 حسگر و فرکانس نمونه‌برداری253 هرتز استفاده شد. پارامترهای تعادل (میزان مسافت و سطح حرکت مرکز فشار) در حالت گارد کشتی (تصویر شماره 2) بلافاصله بعد از اغتشاش مورد بررسی قرار گرفت.

بعد از گرم کردن (10 دقیقه عمومی و 10 دقیقه اختصاصی)، از آزمودنی‌ها خواسته شد آزمون تعادلی را به مدت 10 ثانیه با سرعت و دقت اجرا کنند. برنامه 3 دور با فاصله زمانی 45 دقیقه اجرا شد (تصویرهای شماره 2 و 3).

پروتکل آزمون
پروتکل آزمون شامل 25 تا 30 ثانیه حرکات با شدت و الگوی رشته در قالب 3 ایستگاه بود. ایستگاه‌های برنامه اغتشاش شامل حرکات جابه‌جایی‌پرشی با نردبان چابکی، 4 بار غلت پرشی به‌طور رفت و برگشت و 2 دور چرخیدن دور توپ مدیسنبال بود، طوری که انگشت اشاره روی توپ باشد. بلافاصله بعد از اجرای سریع برنامه توسط آزمودنی، افراد در حالت گارد کشتی بدون حرکت بر روی دستگاه فوت اسکن می‌ایستادند و به مدت 10 ثانیه، جابه‌جایی مرکز فشار آزمودنی ثبت شد. برنامه با 3 تکرار و با فاصله زمانی 45 دقیقه اجرا شد (تصویر شماره 3).

تحلیل داده‌ها
داده‌های فوت اسکن شامل مسافت و سطح حرکت مرکز فشار جهت ارزیابی تعادل مورد بررسی قرار گرفت. جهت توصیف و تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی در قالب آماره‌هایی، چون میانگین و انحراف معیار و برای تعیین نرمال بودن توزیع داده‌ها از آزمون کولموگروف اسمیرنف استفاده شد که نتیجه این آزمون نشان از توزیع نرمال داده‌های گردآوری‌شده داشت (جدول شماره 2).

جهت بررسی تفاوت آماری بین 2 گروه از آزمون تی مستقل در سطح معنی‌داری 0/05 استفاده شد. محاسبات آماری در نرم افزار SPSS نسخه 27 انجام شد.

یافته‌ها
جدول شماره 3 ویژگی‌های فردی شامل سن، وزن و قد آزمودنی‌ها قبل شروع پروتکل تمرینی و پس از 16 هفته تمرین تعادلی سن‌محور را نشان می‌دهد.

وضعیت بلوغ برای اطمینان از نابالغ بودن آزمودنی‌ها قبل آزمون بررسی شد.
در جدول شماره 4 میزان تغییر شاخص‌های تعادلی (پیش‌آزمون منهای پس‌آزمون) برای بررسی میزان اثرگذاری تمرین گزارش‌ شده است.

نتایج آزمون تی مستقل (جدول شماره 5) نشان ‌داد تغییرات سطح حرکت مرکز فشار در گروه کشتی‌گیر در مقایسه با گروه غیرکشتی‌گیر (کنترل) بهبود معناداری داشته است (0/001>p).

در‌حالی‌که تغییرات مسافت حرکت مرکز فشار  بین 2 گروه تفاوت معناداری را نشان نداد (0/13=p).
در توضیحات بیشتر می‌توان گفت میانگین مسافت حرکت مرکز فشار در آزمون لون (‌0/00:Sig و 25/28:‌F) معنی‌دار بود و همگنی واریانس 2 گروه تأیید نشد و تفاوت معنی‌داری (0/06:Sig و 20/00:‌T) هم در میانگین تغییرات 2 گروه مشاهده نشد. اما نتایج مربوط به آزمون تی مستقل در بررسی میانگین سطح حرکت مرکز فشار ، با‌توجه‌به معنی‌دار نبودن آزمون لون (‌0/77:Sig و 0/09: F) همگنی واریانس 2 گروه تأیید شد. با‌توجه‌به نتایج آزمون تی مستقل (0/000:Sig و 20/00:‌T) با 99 درصد اطمینان و در سطح معناداری 0/001 تفاوت معنی‌داری بین میانگین تغییرات 2 گروه وجود داشت.

بحث
نتایج پژوهش حاضر نشان داد اجرای 16 هفته تمرین تعادلی سن‌محور میزان سطح حرکت مرکز فشار کشتی‌گیران نابالغ را بهبود داده است. این نتیجه همسو [13، 15] و غیرهمسو [16، 24] با پیشینه پژوهش در‌زمینه اثرگذاری تمرین تعادلی ورزشکاران در دوران رشد است. سازوکارهای سیستم‌های بینایی، دهلیزی و حسی‌پیکری [23]، توسعه عملکرد مفصلی برای تثبیت سر یا تثبیت لگن [25] و به‌کارگیری استراتژی استفاده از حلقه باز و بسته در تکامل ذاتی کنترل وضعیت ایستا و پویا در دوران رشد [26] نقش دارند. با‌توجه‌به یافته‌های‌ پژوهش حاضر، از‌آنجا‌که این سه سازوکار طی دوران رشد در حال تکامل است، این احتمال وجود دارد که هر‌کدام از این مکانیسم‌ها تحت تأثیر تمرین در کشتی‌گیران نابالغ پژوهش گسترش یافته باشد. این سازوکارها در طول دوران رشد تکامل می‌یابند و یک فرد در اواخر نوجوانی سیستم‌های تعادل توسعه‌یافته‌ای دارد. به‌نحوی‌که سیستم حسی‌پیکری، ابتدا و سپس سیستم بینایی و دهلیزی بالغ می‌شود [27] و کنترل وضعیتی (پیش‌بینی و تسلط بر پارامترهای زمان‌بندی) برای تثبیت بدن توسعه می‌یابد [17]. همچنین با افزایش سن (از 9 تا 16 سالگی) به سمت یک استراتژی یکپارچه حلقه باز و بسته به‌جای حلقه باز با اصلاحات بزرگ و سریع در مرکز فشار پیشرفت می‌کند [26]. 
آزمودنی‌های پژوهش حاضر در بازه سنی 12 تا 16 سال بودند. پیشینه پژوهش حاکی از این است که در دوران رشد، کودکان و نوجوانان با سازوکار‌های متفاوتی تعادل خود را بهبود می‌دهند. ممکن است دلیل احتمالی تأثیرپذیری کشتی‌گیران در پژوهش حاضر، ذخایر سازگاری بالای کودکان و کنترل وضعیتی بالغ‌تر نوجوانان پیرو تمرین تعادلی باشد [6]. دلیل احتمالی دیگر ممکن است 16 هفته تمرین تعادلی پژوهش باشد. در بررسی مطالعات پیشین مشاهده شد پروتکل‌هایی که در بازه زمانی طولانی‌تر تمرین تعادلی را بر ورزشکاران نابالغ اعمال کرده‌اند بهبود [15] و تمرینات تعادلی در مدت‌زمان کم، عدم تغییر [24] را گزارش کرده‌اند. در همین راستا سیمون شلر و همکاران (2019) در مرور سیستماتیک و متاآنالیز از این فرضیه حمایت می‌کنند که عملکرد تعادل از کودکی تا اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی به دلیل بلوغ عصبی بهبود می‌یابد و ممکن است در هر رده سنی نیاز به تمرین تعادلی متفاوتی باشد [6]. مطالعات نشان داده‌اند ورزشکاران نابالغ برای بهبود تعادل به مدت‌زمان [5] و حجم [20] تمرین تعادلی بیشتری نسبت به جوانان نیازمند هستند. مطالعاتی که اثر تمرین تعادلی حداقل به مدت 10 هفته با تکرار 3 جلسه در هفته را بر کودک و نوجوان فعال بررسی کردند، بهبود تعادل را گزارش کردند [20، 15] نتایج پژوهش حاضر نیز تأیید‌کننده اثر مثبت 16 هفته تمرین تعادلی در کشتی‌گیران نابالغ است.
موضوع قابل‌بحث دیگر، پروتکل تمرین تعادلی در پژوهش حاضر است. محقق در طراحی پروتکل، تمرین‌های متنوع تعادلی با هدف درگیری سیستم‌های بینایی ـ دهلیزی ـ حسی‌پیکری و استفاده از استراتژی‌ها با‌توجه‌به اصل اضافه‌بار تدریجی و رعایت محدوده سنی را لحاظ کرد. همان‌طور که گفته شد در دوران رشد به دلیل عدم بلوغ سیستم عصبی از کودکی تا پایان نوجوانی، بدن در هر دوره سنی مکانیسم‌ متفاوتی برای حفظ تعادل اتخاذ می‌کند. فرض محقق بر این بود که اگر در هر سن (کودکی یا نوجوانی)، پروتکل تمرینی با‌توجه‌به توانایی تعادلی همان سن اتخاذ شود، کشتی‌گیر نابالغ پیشرفت بیشتری را در سطح تعادل در همان رده سنی خواهد داشت. این در حالی است که در پیشینه پژوهش به تمرینات سن‌محور کمتر توجه شده است. ال آر هلنو و همکاران (2016) برنامه تمرینی حسی‌حرکتی [6] و شلر و همکاران (2020) تمرینات تعادلی پیش‌رونده‌ [10] را مورد استفاده قرار دادند. در برخی پژوهش‌ها تغییری در بار تمرینی ایجاد نکرده‌اند [17] و یا روند تمرینی از شفافیت لازم برخوردار نبوده است [17]. با‌توجه‌به اینکه در پژوهش حاضر تمرین تعادلی سن‌محور با رعایت اصل اضافه‌بار تدریجی اعمال شد، به نظر می‌رسد رعایت اصل ویژگی در کنار اصل یاد‌شده عامل بهبود معنی‌دار است [6].
به نظر می‌رسد پروتکل آزمون تعادلی پژوهش به دلیل اینکه ماهیتی مشابه با تمرین کشتی داشت، عملکرد تعادلی کشتی‌گیران نابالغ را به‌خوبی نشان داد. بنابراین ممکن است نتیجه آزمون به واقعیت نزدیک‌تر باشد. مطالعات پیشین که پیرو تمرین تعادلی، آزمون‌های تعادلی رایج (ایستادن در حالت دو پا یا تک‌ پا، روی سطوح پایدار یا ناپایدار و با چشم‌های باز یا بسته) [7، 6، 17] را در نوجوانان مورد بررسی قرار‌دادند، بهبود در تعادل  را گزارش نکردند. از طرفی در پیشینه تحقیق، مطالعه‌ای در‌زمینه آزمون تعادلی با الگوی رشته کشتی برای نوجوانان یافت نشد. در بخش تغییرات گروه کنترل نیز باید اشاره کرد همه آزمودنی‌های پژوهش در روند بلوغ زیستی تعادل خود با چالش‌هایی چون دوره زمانی حداکثر سرعت قد‌ و تأثیر آن بر اختلال تعادل ایستا و پویا، مواجه هستند [28، 29]. به همین دلیل احتمالاً این چالش در نتایج عددی گروه کنترل آشکار شد. اما در گروه تمرینی به نظر می‎رسد فعال بودن در رشته کشتی و تمرین تعادلی سن‌محور توانست این اختلال را برطرف کند. به‌طور‌کلی این احتمال وجود دارد که ورزشکاران نابالغ که تمرین تعادلی سن‌محور پیش‌رونده را به‌طور منظم در ورزشی مانند کشتی اجرا می‌کنند، پیشرفت قابل‌ملاحظه‌ای در عملکرد تعادلی نشان ‌دهند و در‌نتیجه از شانس موفقیت بیشتری در اجرای فنون کشتی برخوردار باشند. با‌توجه‌به محدودیت های پژوهش به نظر می‌رسد بررسی دقیق هر‌کدام از سازوکارهای مورد‌اشاره نیازمند دسترسی به جامعه بزرگ‌تر کشتی‌گیران نابالغ برای دسته‌بندی نمونه‌ها در رده‌های مختلف سنی و دسترسی طولانی‌مدت آن‌ها در باشگاه‌های مختلف است. علاوه‌بر‌این به دلیل عدم دسترسی بیشتر به کشتی‌گیران نابالغ در یک سطح تمرینی و مرحله یکسان بالیدگی، امکان استفاده از گروه کنترل تمرینی نبود. حضور گروه کنترل تمرینی در کنار کنترل غیرفعال به نظر می‌رسد می‌توانست به شفافیت بیشتر بحث اثر تمرین تعادلی بر کشتی‌گیران نابالغ منجر شود. 

نتیجه‌گیری
رشته ورزشی کشتی می‌تواند باعث بهبود عملکرد تعادلی کودکان و نوجوانان شود و اجرای 16 هفته تمرین تعادلی سن‌محور کشتی‌گیران نابالغ می‌تواند اثر مضاعفی بر عملکرد تعادلی ایجاد کند. 

ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
در اجرای پژوهش ملاحظات اخلاقی مطابق با دستورالعمل کمیته اخلاق دانشگاه مازندران در نظر گرفته شده و کد اخلاق به شماره IR.UMZ.REC.1402.030 دریافت شده است. 

حامی مالی
این مقاله برگرفته از رساله دکتری خانم فروغ نیستانی در دانشگاه مازندران است.

مشارکت نویسندگان
همه نویسندگان به طور یکسان در مفهوم و طراحی مطالعه، جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل داده‌ها، تفسیر نتایج و تهیه پیش‌نویس مقاله مشارکت داشتند. هر نویسنده نسخه نهایی نسخه خطی را برای ارسال تایید کرد.

تعارض منافع
بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع ندارد. 

تشکر و قدردانی
بدین‌وسیله از سعید نیستانی، مربی کشتی شهرستان جویبار و از معاونت پژوهشی دانشگاه مازندران برای حمایت های مادی و معنوی تشکر و قدردانی می‌گردد.

References

1. Zheng P, Dong Y, Wang M. The effect of the lower limb balance on the athletic ability of classical wrestlers. Sports Medicine and Rehabilitation Journal. 2019; 4(1):1-5. [Link]
2. Morán-Navarro R, Valverde-Conesa A, López-Gullón JM, la Cruz-Sánchez D, Pallarés JG. Can balance skills predict olympic wrestling performance? Journal of Sport & Health Research. 2015; 7(1):19. [Link]
3. Çelenk Ç, Arslan H, Aktuğ ZB, Şimşek E. The comparison between static and dynamic balance performances of team and individual athletes. European Journal of Physical Education and Sport Science. 2018; 4(1):28-34. [DOI:10.5281/zenodo.1134618]
4. Condon C, Cremin K. Static balance norms in children. Physiotherapy Research International. 2014; 19(1):1-7. [DOI:10.1002/pri.1549] [PMID]
5. Lockard M, Gable T. Efficacy of balance training to improve balance of young female gymnasts. Science of Gymnastics Journal. 2023; 15(1):87-96. [DOI:10.52165/sgj.15.1.87-96]
6. Heleno LR, da Silva RA, Shigaki L, Araújo CG, Coelho Candido CR, Okazaki VH, et al. Five-week sensory motor training program improves functional performance and postural control in young male soccer players-A blind randomized clinical trial. Physical Therapy in Sport. 2016; 22:74-80. [DOI:1016/j.ptsp.2016.05.004][PMID]
7. Baljinder Singh B. Effects of high volume versus low volume balance training on static and dynamic balance. International Journal of Sports Science and Engineering. 2012; 6(1):9-16. [Link]
8. Boccolini G, Brazzit A, Bonfanti L, Alberti G. Using balance training to improve the performance of youth basketball players. Sport Sciences for Health. 2013; 9(2):37-42. [DOI:10.1007/s11332-013-0143-z][PMID]
9. Janssen I, Leblanc AG. Systematic review of the health benefits of physical activity and fitness in school-aged children and youth. The international Journal of Behavioral Nutrition And Physical Activity. 2010; 7:40. [DOI:10.1186/1479-5868-7-40][PMID]
10. Schedler S, Brock K, Fleischhauer F, Kiss R, Muehlbauer T. Effects of balance training on balance performance in youth: Are there age differences? Research Quarterly for Exercise and Sport. 2020; 91(3):405-14. [DOI:10.1080/02701367.2019.1676371][PMID]
11. Wälchli M, Ruffieux J, Mouthon A, Keller M, Taube W. Is young age a limiting factor when training balance? Effects of child-oriented balance training in children and adolescents. Pediatric Exercise Science. 2018 1; 30(1):176-84. [DOI:10.1123/pes.2017-0061][PMID]
12. Pau M, Loi A, Pezzotta MC. Does sensorimotor training improve the static balance of young volleyball players? Sports Biomechanics. 2012; 11(1):97-107. [DOI:10.1080/14763141.2011.637126][PMID]
13. Surgent OJ, Dadalko OI, Pickett KA, Travers BG. Balance and the brain: A review of structural brain correlates of postural balance and balance training in humans. Gait & Posture. 2019; 71:245-52. [DOI:10.1016/j.gaitpost.2019.05.011][PMID]
14. Hrysomallis C. Balance ability and athletic performance. Sports Medicine. 2011; 41(3):221-32. [DOI:10.2165/11538560-000000000-00000][PMID]
15. Gebel A, Lesinski M, Behm DG, Granacher U. Effects and dose-response relationship of balance training on balance performance in youth: A systematic review and meta-analysis. Sports Medicine. 2018; 48(9):2067-89. [DOI:10.1007/s40279-018-0926-0][PMID]
16. Dobrijević S, Moskovljević L, Dabović The influence of proprioceptive training on young rhythmic gymnasts balance. Facta Universitatis, Series. 2016; 14(2):247-55. [Link]
17. Schedler S, Graf SM, Muehlbauer T. Effects of different balance training volumes on children's dynamic balance. Sports Medicine International Open. 2022; 6(1):E32-8. [DOI:10.1055/a-1811-1145][PMID]
18. Bompa TO, Carrera M. Conditioning young athletes. Champaign: Human Kinetics; 2015. [Link]
19. Emmanuel M, Bokor BR. Tanner stages. Treasure Island: StatPearls; [Link]
20. Singh JA, Siddiqi M, Parameshwar P, Chandra-Mouli V. World Health Organization guidance on ethical considerations in planning and reviewing research studies on sexual and reproductive health in adolescents. The Journal of Adolescent Health. 2019; 64(4):427-9. [DOI:10.1016/j.jadohealth.2019.01.008][PMID]
21. Bompa TO. Total training for young champions. Champaign: Human Kinetics; 2000. [Link]
22. Valovich McLeod TC, Guskiewicz KM. Balance testing. Children & adolescents: From Basic Science to Clinical 2012; 218-40.
23. Cumberworth VL, Patel NN, Rogers W, Kenyon GS. The maturation of balance in children. The Journal of Laryngology and Otology. 2007; 121(5):449-54. [DOI:10.1017/S0022215106004051][PMID]
24. Schmitz C, Martin N, Assaiante C. Building anticipatory postural adjustment during childhood: A kinematic and electromyographic analysis of unloading in children from 4 to 8 years of age. Experimental Brain Research. 2002; 142(3):354-64. [DOI:10.1007/s00221-001-0910-y][PMID]
25. Assaiante C, Mallau S, Viel S, Jover M, Schmitz C. Development of postural control in healthy children: A functional approach. Neural Plasticity. 2005; 12(2-3):109-18. [DOI:10.1155/NP.2005.109][PMID]
26. Schedler S, Kiss R, Muehlbauer T. Age and sex differences in human balance performance from 6-18 years of age: A systematic review and meta-analysis. Plos One. 2019; 14(4):e0214434. [DOI:10.1371/journal.pone.0214434][PMID]
27. Kirshenbaum N, Riach CL, Starkes JL. Non-linear development of postural control and strategy use in young children: A longitudinal study. Experimental Brain Research. 2001; 140(4):420-31. [DOI:10.1007/s002210100835][PMID]
28. Jaworski J, Lech G, Witkowski K, Bujas P, Szczepanik K, Piepiora Influence of training and selection on postural stability and its relationship with sport level in judo practitioners aged 11-14 years. Frontiers in Psychology. 2023; 13:1053426. [DOI:10.3389/fpsyg.2022.1053426][PMID]
29. Lloyd RS, Oliver JL, Faigenbaum AD, Myer GD, De Ste Croix MB. Chronological age vs. biological maturation: Implications for exercise programming in youth. Journal of Strength and Conditioning Research. 2014; 28(5):1454-64. [DOI:10.1519/JSC.0000000000000391][PMID]