نوع مقاله : مقاله مروری
نویسندگان
1 گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
2 گروه بیومکانیک ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه بیرجند، بیرجند، ایران.
3 گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشکده علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
چکیده
کلیدواژهها
موضوعات
عنوان مقاله [English]
نویسندگان [English]
Background and Aims The anterior cruciate ligament (ACL) is a key structure responsible for maintaining the mechanical and functional stability of the knee joint. Since ACL injury do not heal spontaneously, even their reconstruction using allografts or autografts can provide the reinnervation of mechanoreceptors. This study aims to review and compare postural control in individuals with ACL reconstruction (ACLR) one year after surgery and healthy controls.
Methods This is a systematic review study. Relevant articles published from 2008 to 2025 in English were retrieved from reputable databases, including PubMed, MEDLINE, Sport Discus, Embase, CINAHL, and AMED, using keywords such as ACL, reconstruction, rehabilitation, injury, surgery, motor control, motor learning, balance, stability, proprioception, angle, moment, control, perturbation, postural control, and biomechanics. Only articles that assessed postural control in individuals up to 12 months after ACLR and compared them with a healthy control group were included.
Results The initial search yielded 6,207 articles. After screening titles and abstracts, 334 articles were selected for further examination. Ultimately, 33 studies were deemed eligible for final analysis based on inclusion and exclusion criteria. The results indicated that ACLR had a negative impact on double-leg and single-leg stability, muscular strength, coordination, and biomechanical movement patterns.
Conclusion The findings may help identify weaknesses in the ACL rehabilitation process and inform the design of improved rehabilitation programs.
کلیدواژهها [English]
مقدمه و اهداف
لیگامان صلیبی قدامی یکی از ساختارهای کلیدی در حفظ ثبات مکانیکی و عملکردی مفصل زانو به شمار میرود [1]. این لیگامان باتوجهبه موقعیت آناتومیکی خود، نقش مؤثری در مقابله با جابهجایی قدامی استخوان درشتنی و نیز نیروهای چرخشی ایفا میکند [2] افزونبراین، لیگامانهای زانو دارای شبکهای غنی از عصبگیری حسی هستند که امکان مشارکت آنها را در مسیرهای رفلکس عصبی فراهم میکند [3]. در مواجهه با کششهای غیرطبیعی، گیرندههای مکانیکی موجود در لیگامان صلیبی قدامی تحریک شده و انواع مختلفی از پاسخهای رفلکسی را ازطریق قوسهای عصبی فعال میکنند و به این وسیله موجب حفظ آرتروکینماتیک مفصل بهواسطه ایجاد انقباضات عضلانی مناسب میشوند [1، 4].
بررسیهای نظاممند پیشین درزمینه کنترل حرکتی پس از بازسازی لیگامان صلیبی قدامی، دورههایی بین 3 ماه تا 7 سال پس از جراحی را پوشش دادهاند [5، 6]. این مرورها نشان دادهاند تفاوتهای معنیداری بین اندام بازسازیشده و اندام سالم افراد در معیارهایی چون تعادل تک پا [7]، راه رفتن [8، 9]، بالا و پایین رفتن از پله [8، 9]، حرکات برشی [8، 9]، پرش [9-11]، دویدن [8، 9] و مکانیکهای فرود [9، 11] وجود دارد. بااینحال، بسیاری از این مطالعات بهصورت یکنواخت، تفاوت میان عضو آسیبدیده و سالم را در قیاس با گروههای کنترل سالم بررسی نکردهاند. همچنین این مطالعات شامل گستره زمانی وسیعی هستند که موجب میشود نتایج آنها برای دورههای اولیه بازتوانی کاربرد محدودی داشته باشد. بنابراین اگرچه تفاوتهای بیومکانیکی بین اندامها پس از بازسازی لیگامان صلیبی قدامی وجود دارد، هنوز بهروشنی مشخص نیست این تفاوتها چگونه در قیاس با افراد سالم و بدون آسیب جلوه میکند.
پارگی لیگامان صلیبی قدامی یکی از رایجترین آسیبهای ورزشی است، بهویژه در ورزشهایی مانند فوتبال، بسکتبال و اسکی آلپاین [12]. در این موارد، درمان جراحی یا محافظهکارانه همراه با برنامههای توانبخشی، با هدف بازگرداندن ثبات و کینماتیک مفصل انجام میگیرد تا بازگشت ایمن به ورزش تضمین شود [1]. بااینحال، پژوهشها نشان میدهند از میان ورزشکارانی که به میادین بازمیگردند، تنها 63 درصد میتوانند به سطح رقابت قبلی خود بازگردند [13، 14]. همچنین، حدود 30 درصد از این افراد با آسیب مجدد یا آسیب در پای مقابل مواجه میشوند [15]. یکی از دلایل اصلی افزایش احتمال آسیب مجدد، کاهش عملکرد حس عمقی پس از پارگی لیگامان صلیبی قدامی است [16]. این لیگامان بهطور طبیعی دارای گیرندههای مکانیکی متعددی است که در درک حرکت، شتاب، سرعت، کشش و موقعیت مفصل نقش دارند [17] پارگی لیگامان صلیبی قدامی خودبهخود ترمیم نمیشود، حتی بازسازی آن با استفاده از آلوگرافت یا آتوگرافت نیز نمیتواند عصبدهی مجدد گیرندههای مکانیکی را فراهم کند [18]. بنابراین یکی از عوامل کلیدی در بیثباتی عملکردی پس از پارگی لیگامان صلیبی قدامی، نقص در عملکرد عصبیعضلانی ناشی از کاهش بازخورد حس حرکتی است [19]. این موضوع باعث افزایش خطر آسیب مجدد و اختلال در هماهنگی حین انجام حرکات عملکردی میشود.
در روند بازسازی پس از پارگی لیگامان صلیبی قدامی، تمرکز اصلی بر بهبود ثبات پویا ـ علیرغم کاهش ثبات مکانیکی ـ و بازگشت عملکرد زانو ازطریق تقویت کنترل عصبیعضلانی است. این هدف ازطریق افزایش قدرت و هماهنگی عضلانی و همچنین بهبود حس عمقی قابلدستیابی است [20، 21]. کنترل وضعیتی که بیانگر توانایی فرد در حفظ موقعیت بدنی مطلوب در فضا با ثبات و جهتگیری مناسب است، ازطریق آزمونهای تعادلی مورد ارزیابی قرار میگیرد [1]. همچنین مجموعهای از آزمونهای پرشی نظیر پرش عمودی، پرش طول، پرش ـ فرود، پرش طول دو پا، پرش چهارضلعی و پرش جانبی بهمنظور ارزیابی عملکرد زانو در افراد دارای سابقه آسیب یا بازسازی لیگامان صلیبی قدامی طراحی شدهاند که از پایایی بالایی برخوردارند [22].
تأکید بر کنترل حرکتی مطلوب حین انجام وظایف عملکردی بلافاصله پس از جراحی، از نظر تئوری میتواند مکانیسمهای عصبی پلاستیسیته را به حداکثر رسانده و خطر آسیبهای مزمن را کاهش دهد [23]. بنابراین این بررسی سیستماتیک با هدف ارزیابی و مقایسه شواهد فعلی برای شناسایی نقصهای کنترل عصبیعضلانی در 12 ماه اول پس از بازسازی لیگامان صلیبی قدامی (ACLR)، با گروه کنترل انجام شد.
مواد و روشها
مقالات مرتبط با موضوع تحقیق از سال 2008 تا 2025 در پایگاههای اطلاعاتی امبیس، پابمد، مدلاین، اسپرت دیسکاس، سیناهل و اِیامایدی و با کلیدواژههای ACL، anterior cruciate ligament، reconstruction، rehabilitation، injury، surgery، motor control، motor learning، balance، stability، proprioception، angle، moment، control، perturbation، neuromuscular و biomechanics به روش جستوجوی موضوعی، استخراج و بررسی شدند. همچنین تنها مقالاتی انتخاب شدند که کنترل حرکتی افراد را حداکثر تا 12 ماه پس از ACLR بررسی و با گروه کنترل فعال مقایسه کرده بودند.
جستوجوی مقالات در ابتدا به روش الکترونیکی و سپس به طریق دستی از میان مقالات چاپشده در پایگاههای مذکور انجام شد. معیارهای ورود به تحقیق برای مقالات انتخابشده: مطالعات محدود به تحقیقات انسانی باشند، مطالعات از سال 2008 به بعد منتشر شده باشند، موتور کنترل در مطالعات موردبررسی قرار گرفته باشد و کمتر از 12 ماه از عمل جراحی افراد ACLR گذشته باشد. معیارهای خروج: مطالعهای که به زبانی غیر از زبان لاتین نگارش شده باشد، مطالعاتی که به بررسی تکنیکهای جراحی پرداخته باشند و مطالعاتی که روشهای درمانی یا بازتوانی را بررسی کرده باشند.
ارزیابی ریسک سوگیری
در ابتدا، 2 داور اول با تخصص چاپ چندین مقاله مرتبط با عنوان کار، عناوین مطالعاتیای که ازطریق استراتژی جستوجو استخراج شده بود را بررسی و عناوین تکراری را حذف کردند. سپس 2 محقق دیگر با شرایطمذکور نیز عناوین و چکیده مقالات را مورد بررسی قرار دادند. هرگونه مطالعه غیرمرتبط حذف و سپس متن کامل مطالعاتی که دارای معیارهای ورود بودند، به دست آمد. براساس معیارهای ورود، محققان متن کامل مقالات را مرور کردند. در مواردی که اطلاعات کافی برای تعیین اینکه آیا مطالعه واجد شرایط ورود است یا خیر (چکیده مقالات) وجود نداشت، درخواست متن کامل از نویسندگان مربوطه ازطریق حساب یا ایمیل ریسرچگیت صورت گرفت. برای ارزیابی اعتبار گزارشدهی مطالعات، چکلیست داونز و بلک نیز توسط هر 2 داور بهصورت مستقل تکمیل شد (جدول شماره 1) و سپس توافق نهایی حاصل شد [24].
این ابزار برای ارزیابی مطالعات تصادفی و غیرتصادفی مناسب است و دارای پایایی درون ـ بین آزمونگر (0/75=r) و آزمون بازآزمون (0/88=r) خوبی است [24]. بنابراین 15 نمره در نسخه مورداستفاده در مطالعه حاضر گنجانده شد. نمره 12 یا بیشتر کیفیت روششناسی بالا را نشان میدهد؛ درحالیکه نمره 10 و 11 کیفیت متوسط و کمتر از 10 نشان دهنده کیفیت پایین است [25].
یافتهها
نتایج جستوجو
براساس واژگان کلیدی، 6207 مقاله شناسایی شد. پس از حذف مقالات تکراری، مطالعات مربوط به مداخلات پزشک /جراح، مطالعات غیرانسانی، مقالات به زبانی غیر از لاتین و منابعی که پژوهشی نبودند، 2237 مقاله بهعنوان منابع بالقوه برای مرور نظاممند در نظر گرفته شدند. سپس 1742 مقاله به دلیل عدم بررسی افراد پس از بازسازی اولیه لیگامان صلیبی قدامی حذف شدند. 272 مطالعه دیگر نیز به دلیل اینکه شرکتکنندگان بیش از 1 سال از زمان جراحیشان گذشته بود، حذف شدند. همچنین، 299 مقاله دیگر به دلیل نداشتن گروه کنترل سالم از فهرست کنار گذاشته شدند. درنهایت، 33 مقاله با معیارهای ورود و خروج منطبق بودند که مورد بررسی قرارگرفتند. نمودار مربوط به فرایند غربالگری مطالعات نیز در تصویر شماره 1 نشان داده شده است.
ویژگی مطالعات
تمامی مطالعات از نوع مطالعات مقطعی بودند. زمان انجام تستها پس از جراحی، از 2 هفته تا 12 ماه متغیر بود. این تنوع زمانی میتواند نشانگر روند بهبودی یا تداوم نقص عملکردی در مراحل مختلف بازتوانی باشد. میانگین کیفیت 33 مطالعه براساس چکلیست داونز و بلک 4/5±7/76 بود (جدول شماره 1). تمامی مطالعات برای تحلیل مرکز فشار از دستگاههای تعادل بایودکس و فورس پلیت و برای سنجش قدرت عضلانی نیز از دینامومتر استفاده کرده بودند. علاوهبراین رایجترین روش ارزیابی کنترل حرکتی در تکالیف پویای عملکردی، تحلیل بیومکانیکی سهبعدی بود. این روش در بررسی راه رفتن، دویدن، پریدن و فرود به کار گرفته شده بود (جدول شماره 2).
ترکیب نتایج
3 مطالعه ثبات 2 اندام [26، 40، 56] و 9 مطالعه ثبات تک اندام [1، 29، 34، 44، 47، 49، 51-53] را بررسی کرده بودند. 2 مطالعه قدرت عضلات و فعالیت عضلانی را بررسی کرده بودند [31, 41] و 19 مطالعه نیز متغیرهای بیومکانیکی حرکت را سنجیده بودند [15، 27، 28، 30، 33-35، 37-39، 42، 45، 46، 48، 50، 52-55]. بیش از 50 متغیر مختلف برای ارزیابی کنترل حرکتی در سال اول پس از جراحی ACLR استفاده شده بود. آزمونهای تعادل ایستا روی 2 پا و تک پا، رایجترین روشهای ارزیابی پایداری بودند. در این آزمونها، زاویه خم شدن زانوی پای ایستاده بین صفر تا 20 درجه متغیر بود. ارزیابی قدرت ایزومتریک و ایزوکینتیک عضلات چهارسر ران و همسترینگ از متداولترین روشها برای بررسی قدرت و فعالیت الکترومایوگرافی عضلات محسوب میشدند. از میان متغیرهای بیومکانیکی، زاویه فلکشن و ابداکشن زانو رایجترین متغیرهای گزارش شده بودند.
3 مطالعه، ثبات 2 پا را مورد بررسی قرار دادند [26، 40، 56]. در هفته دوم پس از جراحی، مطالعه دیوتی و همکاران نشان داد افراد پس از بازسازی لیگامان صلیبی قدامی، در مقایسه با افراد سالم همسن و همجنس، بهطور معناداری از پایداری کمتری برخوردار بودند؛ چه در وضعیت ایستاده با زانوی صاف و چه با فلکشن زانو تا 20 درجه [56]. اکبری و همکاران نیز افراد را در هفته چهارم پس از جراحی مورد ارزیابی قرار دادند و سپس یک پروتکل تعادل دو هفتهای را اعمال و نتایج را با گروه کنترل مقایسه کردند. تفاوت معناداری در پایداری 2 پا در هفته چهارم دیده نشد؛ بااینحال پس از مداخله تمرینی، گروه ACLR نسبت به گروه کنترل از پایداری بیشتری برخوردار بودند [40]. همچنین آتالین و همکاران در یک مطالعه مقطعی 52 فرد با ACLR را با 23 فرد سالم مورد بررسی قراردادند. نتایج تحقیق آنها نشان داد ورزشکاران با ACLR وزن مجدد حس عمقی و کنترل وضعیتی ضعیفی را روی سطح ناپایدار نشان دادند. این بیانکننده ناتوانی در انطباق وزنگیری حس عمقی زمانی است که شرایط تعادل ناپایدار و استراتژیهای پاسچرال مطلوب نیست [26]. هیچ مطالعهای ثبات 2 پا را 2 ماه پس از جراحی مورد ارزیابی قرار نداده بود، اما برخی از تکالیف 2 پا، در مطالعاتی که به بررسی تعادل تک پا یا متغیرهای بیومکانیکی پرداخته بودند، مورد استفاده قرار گرفته بود.
9 مطالعه ثبات تک پا را با استفاده از تکالیف تک پا و 2 پا ارزیابی کردند. مطالعه دیوتی و همکاران تنها مطالعهای بود که تعادل تک پا را 2 هفته پس از ACLR بررسی کرد. آنها هیچ تفاوت معناداری بین اندامها گزارش نکردند، اما به دلیل ناتوانی شرکتکنندگان در انجام تعادل تک پا با چشمان بسته، دیتاهای مربوط به 7 نفر از شرکتکنندگان جمعآوری نشد [56]. لاودانی و همکاران نوسان را در تکلیف نشستن از ایستادن با هر دو پا روی فورس پلیت اندازهگیری کردند. آنها دریافتند افرادی که در 2 ماه پس از جراحی از گرافت همسترینگ استفاده کرده بودند، نسبت به گروهی که از گرافت تاندون ـ کشکک استفاده کرده بودند، نوسانات کمتری در جهتهای داخلیخارجی و عمودی داشتند. هر دو گروه نسبت به گروه کنترل نوسانات بیشتری داشتند [47]. پاترنو و همکاران، بودکین و همکاران و محمدی و همکاران نوسانات پاسچرال تک پا را ازطریق تعادل تک پا در 6 تا 9 ماه پس از ACLR ارزیابی کردند [2، 29، 51، 53]. پاترنو و همکاران و بودکین و همکاران هیچ اختلال معناداری در پایداری تک پا نیافتند، درحالیکه محمدی و همکاران کاهش معناداری در پایداری سمت آسیبدیده گزارش کردند. در مطالعات پاترنو و همکاران و بودکین و همکاران، زانو بیش از 10 درجه خم نشده بود؛ درحالیکه در مطالعه محمدی و همکاران زانو 15 تا 20 درجه خم شده بود که بهطور بالقوه می تواند تفاوت یافتهها را در بین مطالعات توضیح دهد. اومالی و همکاران چنین نتیجه گرفتند که پس از بازسازی لیگامان صلیبی قدامی، ورزشکاران باید قبل از اتمام توانبخشی و اجازه بازگشت به ورزش، به حداکثر گشتاور ایزوکینتیک بازکننده زانو معادل 260 درصد از جرم بدن خود، عملکرد پرش تک پای متقابل ۶۴ سانتیمتری و 90 درصد معیارهای تقارن اندام در هر دو پیامد قدرت و پرش دست یابند [34]. زرجیا و همکاران نیز بیان کردند 6 تا 9 ماه پس از جراحی، بیماران همچنان طی فاز فرود آزمونهای پرش، در اکستنشن ایزوکینتیک زانو و فرودهای عملکردی نقص دارند و همچنین دارای تفاوتهای کینماتیکی هستند [52]. علاوهبراین لاودنر و همکاران نیز به نتایج مشابهی دست یافتند [44].
مطالعات نشان میدهند قدرت و فعالسازی عضلانی مهمترین اختلالات پس از ACLR هستند. در یک ماه پس از ACLR، سرعت رشد نیرو در حین آزمون نشستن از ایستادن، در افراد با گرافت تاندون ـ کشکک و گرافت همسترینگ بهطور قابلتوجهی مختل شد [47]. لابانکا و همکاران، فعالسازی عضله چهارسر ران را در 2 مطالعه مختلف ارزیابی کردند و نتیجه گرفتند هر دو عضله پهن خارجی و راست رانی در اندام درگیر، در 2 ماه پس از ACLR، در مقایسه با افراد سالم، تأخیر بیشتری را نشان میدهد [32، 43]. چمارا و همکاران، قدرت را با دینامومتر اندازهگیری و اختلالات قابلتوجهی در قدرت عضلات چهارسرران یافتند. این اختلال 8 ماه پس از ACLR برطرف شد [31].
19 مطالعه انتخابشده برای این مرور، بیومکانیک را 6 تا 12 ماه پس از ACLR ارزیابی کردند. زوایای فلکشن زانو در تماس اولیه پاشنه تا 8 ماه پس از ACLR بهطور قابلتوجهی مختل شد. همچنین اختلالاتی در هماهنگی هیپ، مچ پا و زانو نیز در آن زمان گزارش شد. مطالعات کمتری بیومکانیک را 2 هفته تا 2 ماه پس از ACLR بررسی کردند. علاوهبراین طول گام راه رفتن، گشتاور اکستنسوری زانو و حداکثر نیروهای عمودی عکسالعمل زمین بهطور قابلتوجهی در اندام درگیر دارای نقص بود.
بحث
در مطالعات بررسیشده، بیش از 50 متغیر مختلف برای سنجش اختلالات کنترل حرکتی پس از بازسازی لیگامان صلیبی قدامی به کار رفته است. براساس چکلیست داونز و بلک، 14 مطالعه دارای سوگیری در جذب نمونه بودند: 11 مطالعه فقط مردان و 3 مطالعه فقط زنان را بررسی کرده بودند. علاوهبراین تمامی مطالعات طرحی مقطعی داشتند و اغلب، اطلاعاتی درمورد پروتکلهای توانبخشی یا مداخلات عصبیعضلانی ارائه نکرده بودند. اختلالات مربوط به کنترل حرکتی در همان 2 هفته ابتدایی پس از جراحی آشکار بودند، اما بیشترین ارزیابیها بین ماه ششم تا نهم انجام شده بودند. تمام مطالعات دارای گروه کنترل سالم بودند که این امکان را فراهم میکرد تا نقصها در هر دو اندام (درگیر و غیردرگیر) پس از بازسازی لیگامان صلیبی قدامی بهخوبی مشخص شوند. درمورد بهترین روش برای ارزیابی کنترل حرکتی پس از جراحی لیگامان صلیبی قدامی، هنوز اجماع مشخصی وجود ندارد. بااینحال رایجترین روشها شامل تعادل تک پا و ارزیابی قدرت با استفاده از دینامومتر بود.
تنها 3 مطالعه ثبات دو پا را در ارزیابی کنترل حرکتی پس از ACLR بررسی کرده بودند [26، 40، 56]. آتالین، دیوتی و اکبری، روشهای متفاوتی را در زمانهای مختلف پس از جراحی به کار برده بودند. نتایج آتالین نشان داد روی سطوح ناپایدار افراد پس از ACLR کنترل پاسچرال ضعیفی دارند. دیوتی کاهش معناداری در ثبات دو پا را گزارش کرد و پیشنهاد داد این نوع ثبات تا 1 ماه پس از جراحی به حالت طبیعی بازمیگردد. در مقابل، اکبری با استفاده از یک مداخله تعادلی دو هفتهای، افزایش ثبات را مشاهده کرد. بنابراین ثبات 2 پا در ماه اول پس از جراحی دچار اختلال و با مداخلات تمرینی قابلبهبود است.
دیوتی و همکاران از تکالیف تک و 2 اندام برای ارزیابی ثبات تک اندام بعد از ACLR استفاده کردند. در 2 هفته، آنها هیچ اختلال قابلتوجهی در تعادل ثبات تک پا پیدا نکردند [56]. بااینحال اگر آزمودنی تعادل خود را از دست میداد، تست تکرار میشد که منجر به سوگیری میشد، چراکه 7 نفر از افراد قادر به انجام تکلیف با چشمان بسته نبودند. لاودانی و همکاران ثبات تک اندام را 1 ماه پس از ACLR در افراد با گرافت همسترینگ و گرافت تاندون ـ کشکک مقایسه کردند [47]. جالب توجه است که نوسان قدامیخلفی در هر 2 گروه کمتر از داخلیخارجی دچار نقص شده بود. در گروه گرافت همسترینگ، حین تکلیف نشستن از ایستادن ثبات بیشتری مشاهده شد. پاترنو و همکاران، بودکین و همکاران و محمدی و همکاران نوسانات وضعیتی تک پا را حین تکالیف مختلف تعادل یک پا، به 2 صورت زانوی صافشده و زانوی کمی خمشده ارزیابی کردند [29، 51، 53]. براساس این یافتهها، برای ارزیابی ثبات تک پا حین بازتوانی باید از تعادل تک پا در حالت ایستاده و زانوی خمشده تقریباً 15 تا 20 درجه استفاده شود [53]. قدرت عضلانی و فعالسازی عضلات در سال اول پس از ACLR بهطور قابلتوجهی مختل میشود.
لاودانی و همکاران میزان اختلال در رشد نیرو حین تکلیف نشستن از ایستادن را 2 و 6 هفته پس از ACLR مشاهده کردند که نشانگرهای اولیه نقص قدرت و توان هستند [47]. 2 مطالعه تأخیر عضلانی را 2 ماه پس از ACLR بررسی و هر دوی آنها تأخیر فعالسازی عضله چهارسر ران را به دلیل اختلال گزارش کردند [32، 43]. اندازهگیری گشتاور دینامومتری رایجترین روش برای ارزیابی قدرت و فعالسازی عضلانی پس از ACLR بود. مطالعات بهطور مداوم اختلالات قابلتوجهی را در عضله چهارسر ران گزارش کردهاند که به نظر میرسد حدود 8 ماه پس از ACLR نرمال میشود [31، 34، 44، 52]. قدرت عضلات اندام مقابل (غیردرگیر) پس از بازسازی لیگامان صلیبی قدامی، کمتر از 6 ماه به حالت طبیعی برمیگردد و در 7 ماه پس از بازسازی، این وضعیت نسبت به گروه کنترل، شرایط بهتری دارد که نشاندهنده این است که اندام غیردرگیر کنترلکننده خوبی برای اندام ACLR نیست.
اکثر مطالعات یافتههای مربوط به متغیرهای بیومکانیکی پس از ACLR را با استفاده از طیف وسیعی از ارزیابی ها گزارش کردند. احتمالاً مکانیک راهرفتن بهترین نشانگر عادی سازی کنترل حرکتی در اوایل (به ویژه دو هفته تا دو ماه) پس از ACLR باشد [37, 42, 54]. با این حال، با توجه به مطالعه سیوگولیس و همکاران، به نظر نمیرسد مکانیک راهرفتن بهطور کامل در هفت ماه پس از ACLR نرمال شود [55]. در مطالعات دیگر، مکانیک پریدن و پریدن بین 6 تا 9 ماه پس از ACLR مورد ارزیابی قرار گرفت و یکی از شاخصهای اولیه بازگشت ایمن به ورزش بود [33، 34، 44، 45، 52، 53].
بهطورکلی، افراد پس از ACLR تعادل، هماهنگی و قدرت خود را در طول زمان بهبود میبخشند، اما تا 1 سال پس از ACLR همچنان دارای اختلالاتی هستند. این یافتهها را میتوان به 2 صورت تفسیر کرد: یا افراد پس از ACLR به زمان بیشتری برای نرمالسازی حرکات نیاز دارند یا متخصصان بازتوانی باید این اختلالات را بلافاصله پس از ACLR شناسایی کنند تا زودتر درمان شوند. ازآنجاییکه اندام غیردرگیر بهطور مداوم معیار خوبی برای مقایسه با اندام ACLR نیست، یک گروه کنترل همسان مقایسه بهتری را ارائه خواهد داد.
نتیجهگیری
بازسازی و متعاقب آن بازتوانی لیگامان صلیبی قدامی بر ثبات 2 پا و تک پا، قدرت، هماهنگی عضلانی و الگوهای حرکتی بیومکانیکی تأثیر منفی میگذارد. تحقیقات بیشتری برای درک بهتر چگونگی بهبود تعادل، قدرت، هماهنگی و حرکت در طول بازتوانی لیگامان صلیبی قدامی و اینکه چگونه این تغییرات در مقایسه با گروه سالم مقایسه میشود نیاز است. این امر بسیار مهم است؛ زیرا آسیب و جراحی متعاقب آن بر حرکات دوطرفه تأثیر میگذارد.
محدودیتهای این مرور سیستماتیک شامل این است که متاآنالیز دادهها به دلیل تنوع در متغیرهای موجود در مطالعات انجام نشد. علاوهبراین بسیاری از این ابزارهای ارزیابی برای پیادهسازی در یک محیط بالینی دشوار هستند، زیرا از ارزیابیهای پیچیده حرکت استفاده شده است. مطالعات بلندمدت درمورد پیشرفت تعادل، قدرت، هماهنگی و حرکت، درک بیشتری از نحوه ارتباط این متغیرها با یکدیگر در افراد با ACLR فراهم میکند.
ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
این مقاله مرور نظاممند میباشد که بر روی نمونههای انسانی و حیوانی انجام نشده است. برایناساس نیاز به کد اخلاق نبود و تمام قوانین اخلاق در پژوهش رعایت شده است.
حامی مالی
این پژوهش هیچگونه کمک مالی از سازمانیهای دولتی، خصوصی و غیرانتفاعی دریافت نکرده است.
مشارکت نویسندگان
همه نویسندگان بهطور یکسان در مفهوم و طراحی مطالعه، جمعآوری و تجزیهوتحلیل دادهها، تفسیر نتایج و تهیه پیشنویس مقاله مشارکت داشتند.
تعارض منافع
بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع ندارد.
References