تأثیر 8 هفته تمرینات اسلاید برد بر عملکرد حرکتی در بسکبالیست‌های دختر دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا

Introduction
The ankle joint is one of the most vulnerable joints in the body. Lateral ankle sprains are one of the most common musculoskeletal injuries that can lead to long-term problems in individuals and are common sports injuries among athletes, especially basketball players. According to estimates, 32-74% of individuals with ankle sprain develop chronic ankle instability (CAI). Considering the importance of the ankle joint in athletic performance, providing protocols and training programs for physical rehabilitation in athletes with CAI is essential. Based on the results of previous studies, some specific exercises, such as resistance training and plyometric exercises, have been shown to have a significant impact on athletes’ performance. However, there is limited information regarding the effectiveness of the slide board exercise. Slide board has been used as a training tool for the rehabilitation of some injured athletes or for the preparation of many athletes. It is a thin, flexible board with a low-friction surface on both sides and blocks on either end, allowing individuals to use it for starting or stopping movements with their hands or feet. Slide board exercises are used to improve strength and stability in the lower limb muscles and shoulder girdle. Therefore, given the effectiveness of this new training tool, this study aimed to investigate the effects of 8 weeks of slide board exercises on the center of pressure (COP) displacement, ankle proprioception, and ankle muscle strength in female basketball players with CAI.

Materials and Methods
This is a quasi-experimental study with a pre-test/post-test design. Participants were 28 adolescent female basketball players with CAI who were selected purposively and systematically from a basketball team in Iran. They were randomly divided into two groups of exercise (age:14.00±0.78 years, height: 167.78±6.45 cm, weight: 59.57±7.18 kg), and control (age:14.07±0.82 years, height: 167.08±3.85 years, weight: 62.92±3.45 kg) based on the Foot and Ankle Ability Measure score with two subscales of sports and activities of daily living. 
The exercise group performed slide board exercises for 8 weeks, 3 sessions per week, each session for 60 minutes. Meanwhile, the control group continued their daily life activities. The rest time between each set of exercises was 30 seconds, and the rest time between each exercise was 2 minutes (19). The exercise program consisted of three parts: the first part was 10 minutes of warm-up by running and stretching exercises. The second part was the main exercise program, for 30-35 minutes. The third part was 10 minutes of cooling down by stretching exercises. The exercise intensity was determined based on previous studies and the participants’ tolerance threshold. An RS foot scan device was used to measure the COP displacement. An isokinetic dynamometer (Biodex system 3 pro) was used to evaluate ankle proprioception and ankle muscle strength. Analysis of covariance (ANCOVA) was used to compare the groups. All analyses were performed in SPSS software, version 21. The significance level was set at 0.05.

Results
The results showed a significant difference in COP displacement (P≤0.001), ankle proprioception (P≤0.001), and ankle muscle strength (P≤0.001) after exercises between the two groups (Table 1).

Conclusion
It can be concluded that slide board exercise for 8 weeks can reduce ankle proprioception (at 15 degrees of inversion) and COP displacement and improve ankle muscle strength (at a velocity of 60 degrees per second) in female basketball players with CAI. Therefore, the slide board exercises are recommended for rehabilitating CAI

Ethical Considerations
Compliance with ethical guidelines
This study was approved by the Ethics Committee of the University of Isfahan (Code:IR.UI.REC.1399.090).

Funding
This study was extracted from the master’s thesis of the Parisa Esteki at the Department of Sport Injuries and Corrective Exercises, University of Isfahan. This research did not receive any specific grant from funding agencies in the public, commercial, or not-for-profit sectors.

Authors' contributions
All authors equally contributed to preparing this article.

Conflict of interest
The authors declare no conflict of interest. 

Acknowledgments
The authors would like to thank all participants for their cooperation in this study.

مقدمه و اهداف
پیچ‌خوردگی مچ پا شایع‌ترین آسیب اندام تحتانی است و 32 تا 74 درصد از افراد آسیب‌دیده درنهایت به بی‌ثباتی مزمن مچ پا (CAI) مبتلا می‌شوند [1]. بی‌ثباتی مزمن مچ پا به‌طور سیستماتیک حس عمقی، تعادل، الگوی حرکتی را مختل می‌کند [2] و صدمات بیشتری مثل پیچ‌خوردگی مکرر مچ پا، آرتروز زودرس و پارگی رباط صلیبی قدامی ایجاد می‌کند [3]. این آسیب در ورزش‌هایی مثل بسکتبال که نیاز به تغییر جهت سریع حرکات بدن، حرکات پرشی و توقف‌های ناگهانی دارند، بیشتر اتفاق می‌افتد. چنانکه شیوع آن دراین رشته بین 9/35 تا 92 درصد گزارش شده است [4]. این آسیب در ورزشکاران باعث از دست دادن جلسات تمرین و مسابقه و مختل شدن عملکرد حرفه‌ای‌شان می‌شود. ازسوی‌دیگر مطالعات نشان داد، سالانه هزینه‌های درمانی بسیار زیادی برای آسیب پیچ‌خوردگی مچ پا صرف می‌شود [1، 5]. بنابراین اتخاذ تدابیر مناسب توانبخشی ازنظر اقتصادی و کاهش مشکلات و پیشگیری از رخداد مجدد آسیب می‌تواند مهم باشد.
باتوجه‌به اینکه ورزشکاران از آمادگی قبلی برخوردارند، استفاده از روش توانبخشی که بتواند به شکل مناسبی تنوع تمرینی، فشار موردنیاز و اثرگذاری لازم را داشته باشد بسیار مهم است. بنابراین تمرین روی سطوح ناپایدار می‌تواند در یک روش کنترل‌شده و پیش‌رونده، اثرگذاری مطلوبی داشته باشد [6]. همچنین به ورزشکار اجازه می‌دهد درحالی‌که برای کسب مجدد کنترل تعادل تلاش می‌کند، به‌طور هم‌زمان موجب بهبود دامنه حرکتی و قدرت عضلانی نیز شود [6]. تمرین روی سطح ناپایدار زمان واکنش عضلات پرونئوس برویس، پرونئوس لونگوس و تیبیالیس قدامی را در افراد مبتلا به CAI بهبود می‌بخشد [7]. سطوح ناپایدارشامل تخته‌های تعادل، ترامپولین و اسلاید برد و غیره است [7]. 
اسلاید برد شامل یک سطح لغزنده با ضربه‌گیر جانبی می‌باشد که هنگام استفاده، ورزشکار شیوه‌های مختلف قرارگیری پا یا دست را برای افزایش قدرت و تکنیک اعمال می‌کند [8]. هدف اصلی اسلاید برد، توسعه سطحی که دارای مقاومت متغیر است و به این ترتیب تمرین‌کننده را قادر به افزایش یا کاهش میزان تلاش لازم برای تمرین می‌کند و امکان انجام تمرینات ناپایدار ی در سطح وسیع‌تری را میسر می‌کند [9]. جابه‌جایی وزن بدن از یک سمت به سمت دیگر در حین فعالیت عملی روی سطح لغزان، انقباض هم‌زمان عضلات درگیر در زوج نیروهای مؤثر در تعادل پویا را تسهیل می‌کند و می‌تواند شبیه‌سازی مناسبی از تکالیف حرکتی ورزشکاران در زمین باشد. همچنین به برقراری مجدد تعادل، حس عمقی و بهبود تناسب قلبی ـ ریوی کمک می‌کند [6]. این حرکات، باعث ایجاد استرس‌ها و کشش‌های والگوس و واروس روی مفصل می‌شود که آمادگی بدنی برای مقابله با نیروهای فشاری آسیب‌زا را بالا می‌برد [10] و با تحریک مفصل در صفحات لغزنده، با ایجاد تغییر در طول لیگامنت‌ها، موجب تحریک آوران‌ها و پاسخ‌های رفلکسی حرکتی به منظور پایداری سریع مفصل می‌شود [7]. تأثیر این ابزار تمرینی بر بازتوانی ACL، بهبود عملکرد حرکتی و تعادل استفاده‌کنندگان نشان داده شد [10-12]. بنابراین این ابزار می‌تواند بر عملکرد حرکتی، کنترل عصبی‌عضلانی، حس عمقی و فاکتورهای دیگر آمادگی جسمانی تأثیر مثبت داشته باشد. 
از ویژگی‌های تمرین با این ابزار، انجام حرکات چندوجهی و زنجیره بسته روی سطح لغزان است که در برنامه‌های توانبخشی اندام تحتانی رایج و مؤثر می‌باشد [9]، می‌تواند برای افزایش قدرت عضلانی، استقامت عضلانی، حس عمقی، چابکی، تعادل، ترکیب بدن و تناسب قلب و تنفس به کار گرفته شود [6]. 
باتوجه‌به اهمیت مچ پا در عملکرد ورزشکاران بسکبالیست، ارائه پروتکل‌ها و برنامه‌های تمرینی برای توانبخشی جسمانی در ورزشکاران دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا امری ضروری می‌باشد. نکته حائز اهمیت در به‌کارگیری روش توانبخشی در ورزشکاران دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا، درگیر کردن حس عمقی و شبیه‌سازی تکالیف حرکتی مناسب رشته ورزشی می‌باشد. مطالعات انجام‌شده در حوزه بازتوانی بی‌ثباتی مزمن مچ پا نشان می‌دهند که بیشتر تمرینات، مربوط به روش‌های تمرینی است که از ابزاری همچون بوسوبال، تراباند، ترامپولین و غیره استفاده شده است، از ویژگی‌های این تمرینات می‌توان به اثرگذاری بالای آن‌ها بر افراد غیرورزشکار اشاره کرد، اما به نظر می‌رسد باتوجه‌به آمادگی جسمانی بالا در ورزشکاران حرفه‌ای و سابقه کارکردن با اکثر این ابزارها و همچنین باتوجه‌به اصل اضافه بار و اصل شباهت تمرینی، این نمونه ابزارها نمی‌توانند اثرگذاری لازم را داشته باشند. باتوجه‌به ویژگی‌های اسلایدبرد و تأیید اثرگذاری آن بر روی اندام تحتانی ورزشکاران، این وسیله می‌تواند خلأ احتمالی موجود در این تمرینات را به شکل بهتری پر کند. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات اسلاید برد بر نوسانات COP، حس عمقی و قدرت عضلانی افراد دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا بود. 

مواد و روش‌ها 
پژوهش حاضر از نوع نیمه‌آزمایشی بود. نمونه آماری پژوهش شامل 28بسکتبالیست دختر نوجوان دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا بودند که به‌صورت در دسترس و هدفمند از تیم بسکتبال انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی جفت‌شده براساس پرسش‌نامه سنجش مقیاس ورزشی سنجش توانایی پا و مچ پا (FAAM-Sport) و مقیاس فعالیت‌های روزانه سنجش توانایی پا و مچ پا ((FAAM در دو گروه کنترل و آزمایش قرارگرفتند.
برای تعیین حداقل تعداد نمونه تحقیق، از نرم‌افزار برآورد حجم نمونه جی‌پاور نسخه 3/1 برای توان آزمون 0/95، اندازه اثر 0/7 و سطح معنی‌داری 0/05، استفاده و تعداد حداقل 14 نفر برای هر گروه تعیین شد.

معیارهای ورود به تحقیق
 1. دختران دارای حداقل 3 سال سابقه ورزشی منظم در رشته بسکتبال، 2. رده سنی بین 13تا 15 سال ،3). شرکت داوطلبانه وآگاهانه در پژوهش (امضای فرم رضایت آگاهانه توسط والدین)، 4. نداشتن منع پزشکی برای مشارکت در برنامه تمرینی، 5. سابقه پیچ‌خوردگی یک‌طرفه مچ پا (حداقل 6 ماه قبل از مطالعه که به درد، تورم و فقدان عملکرد منجر شده باشد)، 6. سابقه حداقل 2 بار خالی شدن و یا پیچ‌خوردگی مفصل مچ پا در 6 ماه اخیر، 7. اخذ نمره 90 درصد یا کمتر در مقیاس فعالیت‌های روزانه سنجش توانایی پا و مچ پا (FAAM)، و نمره % یا کمتر در مقیاس ورزشی سنجش توانایی پا و مچ پا (FAAM-Sport) بود.

 معیارهای خروج
 1. انصراف داوطلبانه از ادامه‌ مشارکت در پژوهش، 2. بروز هرگونه مشکل غیرقابل پیش‌بینی که مشارکت آزمودنی را در تحقیق غیرممکن کند، 3. شرکت نامنظم در جلسات تمرینی (3 جلسه متوالی و 4 جلسه متناوب)، 4. عدم تکمیل آزمون‌های تحقیق، 5. گزارش بی‌ثباتی در مفصل زانو و هیپ توسط ورزشکار بود. 
همچنین کلیه آزمودنی‌ها پیش از انجام آزمون‌ها فرم رضایت‌نامه کتبی را کامل کردند و کلیه مراحل انجام تحقیق قبل از شروع پژوهش مورد تأیید کمیته اخلاق دانشگاه اصفهان قرار گرفت. همچنین جهت کنترل متغیر مخدوش گر جنسیت، تحقیق فقط بر روی دختران انجام شد.
 برای اندازه‌گیری نوسانات COP از دستگاه فوت اسکن، مدل footscan7 balance international RS scan ساخت کشور بلژیک استفاده شد. این دستگاه دارای ابعاد 60×40 سانتی‌متر و 4096 حسگر با فرکانس نمونه‌گیری 500 هرتز می‌باشد. در مطالعات مختلف روایی و پایایی آن ارزیابی شده است [13]. جهت اجرای آزمون از آزمودنی‌ها خواسته شد با پای برهنه، بر روی پای آسیب‌دیده با چشم باز و بسته درحالی‌که دست‌ها بر روی لگن قرار داشت، بایستد. مدت‌زمان انجام آزمون 3 تکرار 10 ثانیه‌ای بود و میانگین داده‌های به‌دست‌آمده به‌عنوان رکورد فرد جهت محاسبات بعدی ثبت شد. میزان شتاب مرکز فشار در جهت قدامی-خلفی و داخلی-خارجی از  طریق تقسیم مجموع جابه‌جایی‌های مرکز فشار بر زمان کل محاسبه شد [14].
برای ارزیابی حس عمقی اینورژن مچ پا از دستگاه ایزو کینتیک بایودکس مدل 3pro استفاده شدکه در مطالعات مختلف روایی و پایایی آن ارزیابی شد [15]. در زمان تست‌گیری فرد بر روی صندلی با زاویه پشت 30 درجه می‌نشیند و پا را در محل تعیین‌شده قرار می‌دهد، به‌طوری‌که زاویه زانو 20 تا 30 درجه و هم‌راستای مرکز مچ پا باشد. سپس مچ پا، ران و تنه فیکس و بر روی چشم‌های آزمودنی چشم‌بند قرار داده می‌شود که از خطاهای احتمالی جلوگیری شود (تصویر شماره 1).

برای تست‌گیری حس عمقی اینورژن مچ پا از زاویه هدف 15 درجه اینورژن استفاده شد و تست به‌صورت فعال و با 3بار تکرار انجام شد، یعنی خود آزمودنی مچ پا را حرکت داد تا به زاویه هدف برسد [16] و برای اندازه‌گیری قدرت عضلانی از دستگاه ایزو کینتیک بایودکس مدل pro3 استفاده شد که در مطالعات مختلف روایی و پایایی آن ارزیابی شد [17]. در زمان تست‌گیری فرد بر روی صندلی با زاویه پشت 30 درجه می‌نشیند و پا را در محل تعیین‌شده قرار می‌دهد، به‌طوری‌که زاویه زانو 20 تا 30 درجه و هم‌راستای مرکز مچ پا باشد. سپس مچ پا، ران و تنه فیکس می‌شوند تا حرکات جبرانی احتمالی کنترل شوند. برای تست‌گیری قدرت کانسنتریک عضلات از سرعت 60 درجه بر ثانیه استفاده شده است (این سرعت بهترین سرعت برای تست‌گیری قدرت معرفی شده است) و برای افراد شرکت‌کننده آسان و ایمن است. آزمون با 3 تکرار اجرا شد. میانگین گشتاور‌های به‌دست‌آمده برای تحلیل استفاده شد [18]. 
مدت کلی اجرای تمرینات باتوجه‌به اینکه سازگاری عصبی-عضلانی در حدود 4 هفته انجام می‌شود و همچنین باتوجه‌به اینکه وبستر و گریبل درمورد سیستماتیک بودن مداخلات در بازتوانی عملکردی در بی‌ثباتی مزمن مچ پا پیشنهاداتی ارائه دادند، 8 هفته، هفته‌ای 3 جلسه و هرجلسه به‌مدت 60 دقیقه انجام شد. زمان استراحت آزمودنی‌ها بین هر ست تمرین 30 ثانیه و بین هر تمرین 2 دقیقه بود [19]. برنامه تمرینی از 3 بخش تشکیل شده بود: 
بخش اول 10 دقیقه گرم کردن، شامل دویدن و حرکات کششی بود. 
بخش دوم، شامل برنامه اصلی تمرینی که به طور متوسط 30 تا 35 دقیقه بود،
 بخش سوم، 10 دقیقه سرد کردن با حرکات کششی بود. 
باتوجه‌به اینکه تمرینات اسلایدبرد جزء اصلی تمرینات حسی حرکتی (پوسچر، سطح اتکا و مرکز ثقل) است، پیشرفت موردنیاز در تمرینات براساس پیشنهادات تحقیقات مرتبط پیشین لحاظ شد. همچنین نوع تمرینات از ساده به پیچیده و نسبت به توانایی آزمودنی‌ها انتخاب شد [19]. در ادامه برخی تمرینات لحاظ‌شده  در تصویر شماره 2 مشاهده می‌شود.

تحلیل کوواریانس برای مقایسه بین گروه‌ها استفاده شده است. کلیه تجزیه‌وتحلیل‌ها در سطح اطمینان 95% و با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 21 انجام شد. 

یافته‌ها
در جدول شماره 1 مقایسه شاخص‌های جمعیت‌شناسی آزمودنی‌ها ارائه شده است.

باتوجه‌به اینکه هیچ تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها وجود نداشت، می‌توان آن‌ها را ازنظر جمعیت شناسی همگن در نظر گرفت. همچنین توزیع طبیعی بودن داده‌ها با آزمون شاپیرو ویلک تأیید شد. در جدول شماره 2 نتایج حاصل از تحلیل کواریانس درخصوص اختلاف پس‌آزمون‌های دو گروه با در نظر گرفتن پیش‌آزمون گروه‌ها به‌عنوان عامل مداخله قابل‌مشاهده است.

چنانچه در جدول شماره 3 قابل‌مشاهده است، نوسانات cop در گروه آزمایش از 225 به 162/28 و در گروه کنترل از 228به 226 تغییر یافته است که این تغییرات به نفع گروه آزمایش معنی‌دار بود (418/424=F و 0/001=P).

همچنین به‌طور مشابه تغییرات در آزمون‌های حس عمقی (54/678=F و 0/001=P)، پلانتار فلکشن (137/732=F و 0/001=P) و اینورژن (207/652=F و 0/001=P) دارای تغییرات  معنی‌دار بود.

بحث
هدف از انجام پژوهش حاضر، مطالعه تأثیر انجام 8 هفته تمرینات اسلاید برد بر برخی ویژگی‌های عملکردی ورزشکاران مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا بود. ناپایداری مزمن مچ پا درنتیجه مکانیسم‌های عصبی(حس عمقی، رفلکس‌ها، و زمان‌بندی واکنش عضلانی)، عضلانی (قدرت، توان و استقامت) و مکانیکال (شلی رباطی) رخ می‌دهد [1]. نتایج تحقیق بیانگر آن است که انجام 8 هفته تمرینات اسلاید برد بر نوسانات cop، حس عمقی و قدرت عضلانی در ورزشکاران دارای CAI تأثیر معنی‌داری دارد.
نتایج نشان داد تغییرات نوسانات cop‌ در گروه آزمایش از 225/00 به 162/28 بود که بیش از 50 درصد بهبود معنی‌دار را نشان می‌دهد. سیستم عصبی مرکزی برای ایجاد الگوی حرکتی مناسب در راستای حفظ تعادل، نیاز به ورودی‌های حسی کامل از گیرنده‌های حسی مختلف در اندام تحتانی دارد [20, 21]. گیرنده‌های حسی در سطح کف پا، از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند و اطلاعات مربوط به نحوه توزیع وزن بین دو پا و یا بر روی هر پا را فراهم می‌کنند. این گیرنده‌ها علاوه‌بر اینکه منبع مهمی در وضعیت ایستا بدن هستند، هنگام اجرای حرکات پویا و عملکردی نیز نقش مهمی ایفا می‌کنند. اطلاعاتی که این گیرنده‌های پوستی فراهم می‌کنند با اطلاعات گیرنده‌های مفصلی و عضلانی ترکیب می‌شود تا سیستم عصبی به شکل بهتری بتواند حرکت و تعادل را هدایت کند [22]. به نظر می‌رسد بیماران مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا برای حفظ تعادل خود، نسبت به حس عمقی اندام تحتانی، بیشتر به اطلاعات دهلیزی و بینایی متکی هستند [23].  مطالعات نشان دادند تمرینات مرتبط با حس عمقی همراه با تکلیف شناختی و تمرین ارتعاشی کل بدن و تمرینات قدرتی بر افزایش تعادل، عملکرد و بهبود این عارضه مؤثر است[22، 24، 25]. ازآنجایی‌که تمرینات اسلاید برد می‌توانند بر بیومکانیک اندام تحتانی تأثیر بگذارند و به‌دلیل لغزنده بودن سطح اسلاید برد می‌توانند ثبات بدن را به چالش بکشند و عضلات مچ پا و لگن را برای حفظ ثبات میانی جانبی درگیر کنند، بنابراین بهبود ثبات در نوسانات می‌تواند مربوط به این ویژگی اسلاید برد باشد.
ازسوی‌دیگر نتایج اثرگذاری 60 درصدی تمرینات اسلاید برد برحس عمقی را نشان می‌دهد. اطلاعات حس عمقی برای سیستم عصبی مرکزی برای کنترل حرکات اولیه و ماهرانه حیاتی است [26]. حس مفصل مچ پا و حس عمقی به اطلاعاتی نیاز دارد که از گیرنده‌های مکانیکی ناشی می‌شود تا از طریق مسیرهای عصبی محیطی، نخاعی و زیر قشری به شبکه‌های قشر حسی حرکتی در مغز منتقل شود. CAI کمیت و کیفیت اطلاعات درونی را کاهش می‌دهد و به فعال‌سازی تغییریافته این شبکه‌های قشری منجر می‌شود (کاهش فعال شدن عضلات آگونیست و افزایش فعالیت عضلات آنتاگونیست) [27]. 
نقص در سیستم حسی حرکتی مچ پا باعث ایجاد اختلال در عملکرد سیستم کنترل وضعیتی می‌شود که می‌تواند بر دقت حس عمقی و قدرت عضلانی تأثیر بگذارد [26]. سیستم حس عمقی نقش مهمی در کنترل تعادل دارد و برای ورزشکار، کنترل وضعیتی و حرکتی را فراهم می‌کنند [28]. به‌عنوان‌مثال، تمرین حس عمقی 36 درصد از خطر پیچ‌خوردگی مکرر مچ پا را در شرکت‌کنندگان با سابقه پیچ‌خوردگی مچ پا کاهش می‌دهد [29]. نتایج تحقیقات نشان دادند تمرینات سطح ناپایدار، تمرینات تعادلی و تمرینات قدرتی بر بهبود ثبات و حس عمقی افراد دارای بی‌ثباتی مچ پا مؤثر است [30 ,31]. تمرینات روی سطح ناپایدار به‌عنوان یکی از مؤثرترین مداخلات در مراحل مختلف توانبخشی CAI استفاده و تأکید می‌شود [25]. باتوجه‌به اینکه تمرینات به‌کاررفته از نوع تمرینات چالش برانگیز تعادلی هچمون اسکات کشویی، سر خوردن به طرفین،ایستادن تک پا و غیره بود. بنابراین با افزایش تحریک‌پذیری قشر حسی حرکتی ممکن است، پردازش قشر ورودی آوران مربوط به مفصل مچ پا را افزایش دهد و متعاقباً عملکرد قدرت عضلانی وتعادل را در افراد مبتلا به CAI بهبود بخشد. 
دیگر نتایج به‌دست‌آمده، بهبود بیش از 50 درصدی قدرت عضلات را نشان می‌دهد. یکی از عوامل بسیار مهم در آسیب‌های مفصل مچ پا قدرت عضلات مچ پا می‌باشد. عمل اصلی عضلات، محافظت، حمایت و محکم نگاه داشتن سیستم اسکلتی بدن می‌باشد. بنابراین افزایش قدرت، عامل داخلی مهمی در پیشگیری آسیب‌ها به‌ویژه آسیب مکرر در پایین تنه می‌باشد [32]. در همین راستا نتایج به‌دست‌آمده از تحقیقات  نشان دادند، پروتکل‌های تمرینی تعادلی و قدرتی بر بهبود نقص‌های بی‌ثباتی مزمن مچ پا مؤثر است [33]. همچنین نشان دادند تمرینات قدرتی وعملکردی موجب بهبود تعادل و قدرت عضلات دورسی فلکشن و پلانتارفلکشن مچ پا می‌شوند [34]. ازآنجاییکه در بی‌ثباتی مزمن مچ پا عضلات دوقلو ، همسترینگ، سرینی میانی و بزرگ، راست داخلی، رکبی و خیاطه عضلات کم فعال هستند [32]. تمرینات به‌کار برده‌شده همچون اسکات، پلانک،کوهنوردی، لانگز و غیره از طریق مکانیسم‌های عصبی نظیر تغییر در پیام‌های ارسالی به نورن‌های حرکتی، تغییر در فعالیت عضلات موافق و مخالف و افزایش فراخوانی واحدهای حرکتی باعث بهبود قدرت عضله می‌شود [6]. تمرینات اسلاید برد به‌طور بالقوه باتوجه‌به تأثیری که این برنامه‌ها بر توسعه قدرت دارند، می‌تواند اقدام مؤثری برای توانبخشی آسیب مچ پا باشد. درمورد علت شباهت نتیجه تحقیق حاضر با نتایج تحقیقات بالا، پژوهشگر معتقد است که آنچه در وهله نخست حائز اهمیت است، احتمالاً تشابه در نوع تمرینات در سطح لغزنده است. تمرینات به‌کاربرده‌شده در این پژوهش ترکیبی از تمرینات قدرتی، ثبات مرکزی و تعادلی می‌باشند که با تمرینات انجام‌شده در تحقیقات بالا تاحدودی مشابه می‌باشند.

نتیجه‌گیری
باتوجه‌به اهمیت استفاده از تمرینات مناسب جهت تقویت تعادل، حس عمقی و قدرت در میان ورزشکاران به‌خصوص بسکتبالیست‌ها در این پژوهش تأثیر تمرینات اسلاید برد بر نوسانات مرکز فشار، حس عمقی و قدرت مچ پای بسکتبالیست‌های دختر بررسی شد و نتایج به‌دست‌آمده از این پژوهش نشان داد تمرینات اسلاید برد در بهبود حس عمقی مفصل مچ پا در زاویه 15 درجه اینورژن و تعادل ایستا و قدرت پلانتار فلکشن و اینورژن این مفصل با سرعت 60 بر روی بسکتبالیست‌های حرفه‌ای تأثیر بسزایی دارد. 

محدودیت‌های پژوهش
به‌طور کلی محدودیت‌های این پژوهش را می‌توان در دو بخش قابل‌کنترل (محقق‌ساخته)و غیرقابل‌کنترل به شرح زیر بیان کرد.

محدودیت‌های قابل‌کنترل 
-سن همه آزمودنی‌ها بین 13-15 سال بود.
-زمان تمرین، سه روز در هفته به‌مدت 1 ساعت برای هر فرد بود.
-همه آزمودنی‌ها دارای بی‌ثباتی مزمن مچ پا بودند.
-همه آزمودنی‌ها ورزشکار بسکتبالیست دختر بودند.

محدودیت‌های غیرقابل‌کنترل 
-عدم کنترل تغذیه آزمودنی‌ها.
-عدم کنترل شرایط روحی و روانی آزمودنی‌ها.
-سبک و الگوی زندگی آزمودنی‌ها کاملاً فردی است و قابل‌کنترل نمی باشد.
-عدم کنترل تفاوت های فردی و عوامل وراثتی آزمودنی‌ها.

ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
در اجرای پژوهش ملاحظات اخلاقی مطابق با دستورالعمل کمیته اخلاق دانشگاه اصفهان در نظر گرفته شده و کد اخلاق به شماره IR.UI.REC.1399.090 دریافت شده است. 

حامی مالی
این مقاله برگرفته از پایان‌نامه خانم پریسا استکی گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی دانشگاه اصفهان می‌باشد و هیچ‌گونه کمک مالی از سازمانی‌های دولتی، خصوصی و غیرانتفاعی دریافت نکرده است.

مشارکت نویسندگان
تمام نویسندگان در آماده‌سازی این مقاله مشارکت یکسان داشتند. 

تعارض منافع
بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع ندارد. 

تشکر و قدردانی
بدین‌وسیله از تمام عزیزانی که در انجام پژوهش حاضر ما را یاری کردند، تشکر و قدردانی می‌شود.

References

1. Donovan L, Hetzel S, Laufenberg CR, McGuine TA. Prevalence and impact of chronic ankle instability in adolescent athlet Orthopaedic Journal of Sports Medicine. 2020; 8(2):2325967119900962. [DOI:10.1177/2325967119900962][PMID]
2. Hertel J, Corbett RO. An updated model of chronic ankle instability. Journal of Athletic Training. 2019; 54(6):572-88. [DOI:10.4085/1062-6050-344-18] [PMID]
3. Wikstrom EA, Song K, Tennant JN, Dederer KM, Paranjape C, Pietrosimone B. T1ρ MRI of the talar articular cartilage is increased in those with chronic ankle instability. Osteoarthritis and Cartilage. 2019; 27(4):646-9. [DOI:10.1016/j.joca.2018.12.019][PMID]
4. Witchalls J, Blanch P, Waddington G, Adams R. Intrinsic functional deficits associated with increased risk of ankle injuries: A systematic review with meta-analysis. British Journal of Sports Medicine. 2012; 46(7):515-23. [DOI:10.1136/bjsports-2011-090137][PMID]
5. Shah S, Thomas AC, Noone JM, Blanchette CM, Wikstrom EA. Incidence and cost of ankle sprains in United States emergency departments. Sports Health. 2016; 8(6):547-52. [DOI:10.1177/1941738116659639][PMID]
6. Bunton EE, Pitney WA, Cappaert TA, Kane AW. The role of limb torque, muscle action and proprioception during closed kinetic chain rehabilitation of the lower extremity. Journal of Athletic Training. 1993; 28(1):10-20. [PMID] [PMCID]
7. Sierra-Guzmán R, Jiménez JF, Ramírez C, Esteban P, Abián-Vicén J. Effects of synchronous whole body vibration training on a soft, unstable surface in athletes with chronic ankle instability. International Journal of Sports Medicine. 2017; 38(6):447-55.[DOI:10.1055/s-0043-102571][PMID]
8. Rozzi SL, Lephart SM, Sterner R, Kuligowski L. Balance training for persons with functionally unstable ankles. The Journal of Orthopaedic and Sports Physical Therapy. 1999; 29(8):478-86. [DOI:10.2519/jospt.1999.29.8.478][PMID]
9. Piucco T, OʼConnell J, Stefanyshyn D, de Lucas RD. Incremental testing design on slide board for speed skaters: Comparison between two different protocols. Journal of Strength and Conditioning Research. 2016; 30(11):3116-21. [DOI:10.1519/JSC.0000000000001392][PMID]
10. Blanpied P, Carroll R, Douglas T, Lyons M, Macalisang R, Pires L. Effectiveness of lateral slide exercise in an anterior cruciate ligament reconstruction rehabilitation home exercise program. The Journal of Orthopaedic and Sports Physical Therapy. 2000; 30(10):602-8; discussion 609-11. [DOI:10.2519/jospt.2000.30.10.602][PMID]
11. Meckel Y, Eliakim A, Seraev M, Zaldivar F, Cooper DM, Sagiv M, et al. The effect of a brief sprint interval exercise on growth factors and inflammatory mediators. Journal of Strength and Conditioning 2009; 23(1):225-30. [DOI:10.1519/JSC.0b013e3181876a9a][PMID]
12. Clarke R. Effect of a 6-week slideboard training program on quadriceps and hamstrings peak torque, vertical jump, and agility. The American Journal of Sports Medicine. 1998; 26(2):254-61. [Link]
13. Mattacola CG, Lloyd JW. Effects of a 6-week strength and proprioception training program on measures of dynamic balance: A single-case design. Journal of Athletic Training. 1997; 32(2):127-35. [PMID] [PMCID]
14. Pau M, Kim S, Nussbaum MA. Does load carriage differentially alter postural sway in overweight vs. normal-weight schoolchildren? Gait & Posture. 2012; 35(3):378-82. [DOI:10.1016/j.gaitpost.2011.10.354][PMID]
15. Hertel J. Functional Anatomy, Pathomechanics, and pathophysiology of lateral ankle instability. Journal of Athletic Training. 2002; 37(4):364-75. [PMID] [PMCID]
16. Hiller CE, Nightingale EJ, Lin CW, Coughlan GF, Caulfield B, Delahunt E. Characteristics of people with recurrent ankle sprains: A systematic review with meta-analysis. British Journal of Sports Medicine. 2011; 45(8):660-72. [DOI:10.1136/bjsm.2010.077404][PMID]
17. Hertel J. Sensorimotor deficits with ankle sprains and chronic ankle instability. Clinics in Sports Medicine. 2008; 27(3):353-70. [DOI:10.1016/csm.2008.03.006][PMID]
18. Wikstrom EA, Hubbard-Turner T, McKeon PO. Understanding and treating lateral ankle sprains and their consequences: A constraints-based approach. Sports Medicine. 2013; 43(6):385-93. [DOI:10.1007/s40279-013-0043-z][PMID]
19. Webster KA, Gribble PA. Functional rehabilitation interventions for chronic ankle instability: A systematic review. Journal of Sport Rehabilitation. 2010; 19(1):98-114. [DOI:10.1123/jsr.19.1.98][PMID]
20. Scott G, Menz HB, Newcombe L. Age-related differences in foot structure and function. Gait & Posture. 2007; 26(1):68-75. [DOI:10.1016/j.gaitpost.2006.07.009][PMID]
21. da Silva RA, Bilodeau M, Parreira RB, Teixeira DC, Amorim CF. Age-related differences in time-limit performance and force platform-based balance measures during one-leg stance. Journal of Electromyography and Kinesiology. 2013; 23(3):634-9. [DOI:10.1016/j.jelekin.2013.01.008][PMID]
22. Chae JS, Choe YW, Kim MK. The effects of proprioceptive exercise combined with cognitive task on the balance and ankle function of chronic ankle instability adults. Korean Society of Physical Medicine. 2020; 15(2)65-76. [DOI:10.13066/kspm.2020.15.1.65]
23. Song K, Burcal CJ, Hertel J, Wikstrom EA. Increased visual use in chronic ankle instability: A meta-analysis. Medicine and Science in Sports and Exercise. 2016; 48(10):2046-56. [DOI:10.1249/MSS.0000000000000992][PMID]
24. Cain MS, Ban RJ, Chen YP, Geil MD, Goerger BM, Linens SW. Four-week ankle-rehabilitation programs in adolescent athletes with chronic ankle instability. Journal of Athletic Training. 2020; 55(8):801-10. [DOI:10.4085/1062-6050-41-19][PMID]
25. Sierra-Guzmán R, Jiménez-Diaz F, Ramírez C, Esteban P, Abián-Vicén J. Whole-body-vibration training and balance in recreational athletes with chronic ankle instability. Journal of Athletic Training. 2018; 53(4):355-63. [DOI:10.4085/1062-6050-547-16][PMID]
26. Ivanenko Y, Gurfinkel VS. Human postural control. Frontiers in Neuroscience. 2018; 12:171 [DOI:10.3389/fnins.2018.00171][PMID]
27. Ma Y, Yin K, Zhuang W, Zhang C, Jiang Y, Huang J, et al. Effects of combining high-definition transcranial direct current stimulation with short-foot exercise on chronic ankle instability: A pilot randomized and double-blinded study. Brain Sciences. 2020; 10(10):749. [DOI:10.3390/brainsci10100749][PMID]
28. Irandoust K, Taheri M, Mirmoezzi M, H'mida C, Chtourou H, Trabelsi K, et al. The effect of aquatic exercise on postural mobility of healthy older adults with endomorphic somatotype. International Journal of Environmental Research and Public Health. 2019; 16(22):4387. [DOI:10.3390/ijerph16224387][PMID]
29. Rivera MJ, Winkelmann ZK, Powden CJ, Games KE. Proprioceptive training for the prevention of ankle sprains: An evidence-based review. Journal of Athletic Training. 2017; 52(11):1065-7. [DOI:10.4085/1062-6050-52.11.16][PMID]
30. Shamseddini Sofla F, Hadadi M, Rezaei I, Azhdari N, Sobhani S. The effect of the combination of whole body vibration and shoe with an unstable surface in chronic ankle instability treatment: A randomized clinical trial. BMC Sports Science, Medicine & Rehabilitation. 2021; 13(1):28. [DOI:10.1186/s13102-021-00256-6][PMID]
31. Shim AL, Steffen K, Hauer P, Cross P. The effects of balance training on stability and proprioception scores of the ankle in college students. International Journal of Kinesiology and Sports Science. 2015; 3(4):16-21. [Link]
32. Alghamdi A, Shawki M. The effect of kinesio taping on balance control and functional performance in athletes with chronic ankle instability. MOJ Orthopedics & Rheumatology. 2018; 10(2):114-20. [DOI:10.15406/mojor.2018.10.00398]
33. Hall EA, Chomistek AK, Kingma JJ, Docherty CL. Balance- and strength-training protocols to improve chronic ankle instability deficits, part I: Assessing clinical outcome measures. J Athl Train. 2018; 53(6):568-77. [DOI:10.4085/1062-6050-385-16][PMID]
34. Hale SA, Fergus A, Axmacher R, Kiser K. Bilateral improvements in lower extremity function after unilateral balance training in individuals with chronic ankle instability. Journal of Athletic Training. 2014; 49(2):181-91. [DOI:10.4085/1062-6050-49.2.06][PMID]